Από τις ιστορίες του κου.Κοϋνερ η παρακάτω ιστορία:
Ο κ.Κοϋνερ δεν το έκρινε απαραίτητο να ζει σε μια συγκεκριμένη χώρα.
Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.
Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε.
Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.
Ο κος Κοϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί, ρώτησε ο κος Κοϋνερ έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;
Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστική..
Μα γι’αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία- γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν..
Πάντοτε έλεγε: παντού μπορεί να πεινάσω.
Κάποτε όμως έτυχε να περνάει μέσα από μια πόλη που την είχε κυριέψει ο εχθρός της χώρας όπου ζούσε.
Τον πλησίασε τότε ένας αξιωματικός του εχθρού και τον ανάγκασε να κατέβει από το πεζοδρόμιο.
Ο κος Κοϋνερ κατέβηκε και διαπίστωσε πως είχε αγανακτήσει ενάντια όχι μόνο σε αυτόν τον άνθρωπο, μα προπαντός ενάντια στη χώρα που ανήκε ο άνθρωπος αυτός, τόσο, που ευχήθηκε να γίνει ένας σεισμός και να την καταπιεί.
Γιατί, ρώτησε ο κος Κοϋνερ έγινα εθνικιστής εκείνη τη στιγμή;
Γιατί συνάντησα έναν εθνικιστική..
Μα γι’αυτό ακριβώς πρέπει να εξολοθρεύσουμε τη βλακεία- γιατί κάνει βλάκες αυτούς που τη συναντούν..
Ευτυχώς κύριε Κοϋνερ, που δεν έχουμε ακόμα αυτήν την Μεγαλόχαρη «παγκόσμια συνείδηση». Γιατί οι «πολίτες όλου του κόσμου», χρειάζονται και μια παγκόσμια διακυβέρνηση κύριε Κοϋνερ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως θα σας βόλευε να την ασκείτε εσείς κύριε Κοϋνερ;
Κάνετε λάθος κύριε Κοϋνερ όταν προσπαθείτε να με πείσετε για το αντίθετο. Γιατί γνωρίζετε ότι οι άνθρωποι είναι μέν ίσοι αλλά είναι σίγουρα και διαφορετικοί.
Λυπάμαι πολύ κύριε Κοϋνερ αλλά εγώ θα κρατήσω τις συνήθειες μου, την γλώσσα μου, την θρησκεία μου, τους συμπατριώτες μου, την χώρα μου. Και ξέρεις γιατί κύριε Κοϋνερ;
Γιατί εμείς κύριε Κοϋνερ έχουμε περάσει από πολλές πόλεις που κυρίεψε ο στρατός της χώρας που μισήσαμε. Δεν θέλουμε άλλες.
Και δεν μισούμε πολλούς κύριε Κοϋνερ, μόνον αυτούς που μας προσβάλλουν.
Βλακεία κύριε κοϋνερ είναι να γκρεμίζουμε μόνοι μας το τελευταίο προπύργιο όπως είναι η εθνική μας ταυτότητα είς το όνομα ενός ψεύτικου διεθνισμού.
Μήπως όλα αυτά εξυπηρετούν την παγκόσμια ηγεσία της εποχής σας και των πολιτικών σας πιστευώ κύριε Κοϋνερ;
Ο Χ Ι ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι
ΔιαγραφήΤο «Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι», είναι η εκτενέστερη από τις 87 αφηγήσεις που αποτελούν τις «Ιστορίες του κ. Κόινερ», έργου που γράφτηκε από τον Μπέρτολντ Μπρεχτ σε διάστημα τριάντα χρόνων (1926-1956). Δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1949
Β. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι» ρώτησε τον κ. Κ. η μικρή κόρη της σπιτονοικοκυράς του, «θα φέρονταν τότε καλύτερα στα μικρά ψάρια;».
«Σίγουρα» απάντησε αυτός.
«Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έφτιαχναν στη θάλασσα για τα μικρά ψάρια τεράστιες κασέλες με διάφορες τροφές μέσα, τόσο φυτά όσο και ζώα. Θα φρόντιζαν να έχουν οι κασέλες πάντα φρέσκο νερό και θα έπαιρναν εν γένει διάφορα υγειονομικά μέτρα. Οταν π.χ. ένα ψαράκι τραυμάτιζε το πτερύγιό του, τότε οι καρχαρίες θα του έβαζαν αμέσως έναν επίδεσμο, για να μην τους πεθάνει πριν την ώρα του. Για να μην είναι τα ψαράκια μελαγχολικά, θα διοργανώνονταν πού και πού μεγάλες γιορτές στο νερό, γιατί τα χαρούμενα ψαράκια έχουν καλύτερη γεύση από τα μελαγχολικά. Θα υπήρχαν φυσικά και σχολεία μέσα σε αυτές τις κασέλες. Στα σχολεία αυτά τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα των καρχαριών. Θα χρειάζονταν π.χ. τη γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες που θα βρίσκονταν κάπου τεμπελιάζοντας. Το σπουδαιότερο θα ήταν φυσικά η ηθική διαπαιδαγώγηση των μικρών ψαριών. Θα διδάσκονταν ότι το υψηλότερο και ωραιότερο ιδεώδες είναι να θυσιάζεται ένα ψαράκι πρόθυμα και ότι όλα έπρεπε να πιστεύουν στους καρχαρίες, προπαντός όταν τους έλεγαν ότι θα μεριμνούσαν για ένα καλύτερο μέλλον.
Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι το μέλλον αυτό τότε μόνο είναι εξασφαλισμένο, όταν μάθαιναν υπακοή. Τα ψαράκια θα έπρεπε να φυλάγονται απ' όλες τις ταπεινές, υλιστικές, εγωιστικές και μαρξιστικές διαθέσεις και να αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες, όταν κανένα από αυτά έδειχνε τέτοιες διαθέσεις. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν φυσικά και πολέμους αναμεταξύ τους, για να κυριέψουν ξένες ψαροκασέλες και ξένα ψαράκια. Τους πολέμους θα έβαζαν να τους κάνουν τα δικά τους ψαράκια. Θα δίδασκαν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ' αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα διακήρυσσαν, είναι, ως γνωστόν, βουβά, αλλά σωπαίνουν σ' εντελώς διαφορετικές γλώσσες και γι' αυτό δεν μπορούν να καταλάβουν το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε στον πόλεμο μερικά άλλα ψαράκια εχθρικά, που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θα απένειμαν ένα μικρό παράσημο από θαλασσινά φύκια και τον τίτλο του ήρωα. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα υπήρχε φυσικά σε αυτούς και τέχνη. Θα υπήρχαν ωραίοι πίνακες, στους οποίους θα παριστάνονταν τα δόντια των καρχαριών με υπέροχα χρώματα, τα στόματά τους σαν αληθινά πάρκα αναψυχής, όπου θα μπορούσε να κάνει κανείς έναν υπέροχο περίπατο.
Τα θέατρα στο βυθό της θάλασσας θα έδειχναν πώς ηρωικά ψαράκια κολυμπάνε ενθουσιασμένα στα στόματα των καρχαριών και η μουσική θα ήταν τόσο ωραία, ώστε τα ψαράκια θα ορμούσαν, κάτω από τους ήχους της, με την μπάντα μπροστά, σαν σε όνειρο και με το νανούρισμα των πιο ευχάριστων σκέψεων, στα στόματα των καρχαριών. Θα υπήρχε βέβαια και μια θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Θα δίδασκε ότι για τα ψαράκια μόνο στην κοιλιά των καρχαριών θα άρχιζε η αληθινή ζωή.
Εξάλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, τα ψαράκια θα έπαυαν επίσης να είναι ίσα όπως συμβαίνει τώρα. Μερικά από αυτά θα έπαιρναν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τα άλλα. Στα κάπως μεγαλύτερα θα επιτρεπόταν μάλιστα να τρώνε τα μικρότερα.
Αυτό δε θα ήταν για τους καρχαρίες παρά ευχάριστο, αφού οι ίδιοι θα είχαν έπειτα να τρώνε, συχνά, μεγαλύτερες μπουκιές. Και τα μεγαλύτερα ψαράκια, που θα είχαν πόστο, θα φρόντιζαν για την τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί, μηχανικοί για την κατασκευή κασελών κτλ. Με λίγα λόγια, πολιτισμός θα υπήρχε στη θάλασσα, μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι».
Του
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Ο πάνω-πάνω ανώνυμος που κόπτεται για "εθνική ταυτότητα" ακούει ξένη μουσική,φοράει ξένα ρούχα,καπνίζει ξένα τσιγάρα,πίνει ξένα ξύδια,βλέπει ξένες τσόντες, έχει ξένο όχημα,είναι άθρησκος και άθεος γιατί ο χριστιανισμός διδάσκει «παγκόσμια συνείδηση» (που αυτός δε γουστάρει)...,δεν είναι έλληνας γιατί ο Σωκράτης έλεγε ότι ήταν "πολίτης όλου του κόσμου" (άρα είναι και αδιάβαστος), βλέπει ξένα σήριαλ και πλένεται με ξένα απορρυπαντικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια όσο και να πλένεται... η μούργα μέσα στο κεφάλι του παραμένει.
ΑΣΕ ΜΑΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ !!