ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

Ομογενής καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωάννης Μπουγάς.

Γιατί τόση ανθρωποκτόνα μανία από τις αριστερές οργανώσεις; Γιατί δημιουργήθηκε η ΟΠΛΑ; Πού κρύβονταν όλα αυτά τα απωθημένα, ήταν θέμα «ιδεολογίας» ή της νοοτροπίας της εποχής;

"Ο κομμουνισμός είναι όχι μόνον εναντίον της Δημοκρατίας, αλλά κυρίως μια ιδεολογία βίας. Όπου επικράτησε, το πέτυχε χάρη στην βία και την φυσική εξόντωση των αντιπάλων ή κατ’ ελάχιστο, την φυσική και ηθική καταπίεσή τους. Αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από το 1943 με την Κόκκινη Τρομοκρατία, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1942.

Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι δολοφόνοι, ούτε μπορούν να γίνουν ακόμη και όταν διαταχθούν, σχηματίσθηκε η ΟΠΛΑ με μέλη αδίστακτους εκτελεστές και πραγματικούς δήμιους. Δημιουργήθηκε από τους ηγέτες του ΕΑΜ/ΚΚΕ ακριβώς για να λύσουν αυτή την «δυσκολία» που αντιμετώπιζαν, της φυσικής δηλαδή εξόντωσης των αντιπάλων τους.

 

Η Αριστερά, στην Κατοχή και αμέσως μετά την απελευθέρωση μέχρι την Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν εκτελούσε απλά όσους θεωρούσε αντιπάλους στα σχέδιά της, αλλά συχνά τους κατακρεουργούσε μετά από φυλακίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και πεζοπορίες υπό φρικτές συνθήκες έως τους τόπους εκτέλεσής τους. Στόχος της ήταν να ενσπείρει το φόβο και να προκαλέσει υποταγή του λαού στις επιδιώξεις της. Αυτό γινόταν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου επεκράτησαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, από την Πελοπόννησο έως την Μακεδονία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, αλλά κεντρική επιλογή και συντονισμένο σχέδιο που προερχόταν από την ανώτατη ηγεσία της Αριστεράς. "

Αλήθεια, πόσοι έμειναν ατιμώρητοι και πόσοι γύρισαν πίσω από το Παραπέτασμα την δεκαετία του ‘80, σα να μην τρέχει τίποτα; Αυτοί, μπόρεσαν να γυρίσουν εκεί όπου εγκλημάτησαν;

Όσοι από την Αριστερά εγκλημάτησαν φυσικά ή ηθικά το 1940-49 και διέφυγαν στο εξωτερικό μετά την ήττα τους το 1949 ή και αργότερα (περίπτωση ενός των καπετάνιων του ΕΛΑΣ που ήταν παρόν με την μονάδα του στα εγκλήματα του ΕΛΑΣ στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά και στους Γαργαλιάνους, του Αρίστου Καμαρινού, και ο οποίος διέφυγε πολύ μεταγενέστερα) όταν γύρισαν στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν αλλά συχνά επιβραβεύθηκαν με τιμές και αξιώματα (ο Χαρίλαος Φλωράκης ή καπετάν Γιώτης είναι κορυφαίο παράδειγμα) ή έγραψαν βιβλία και υβρίζουν τα θύματά τους!

Πολλοί μάλιστα από αυτούς που επέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ νωρίτερα καταζητούνταν λόγω συγκεκριμένων κατηγοριών, μετά την επιστροφή τους δεν διώχθηκαν. Όσοι μάλιστα έτυχε να είναι πρώην αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, έλαβαν εξ απονομής ανώτατους βαθμούς και απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τις αντίστοιχες υψηλές συντάξεις. Η περίπτωση αυτή της Ελλάδας είναι μοναδική, γιατί τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως σίγουρα ήταν πολλά από αυτά που έκανε η ελληνική Αριστερά το 1943-49 (π.χ. σφαγή στον Μελιγαλά, παιδομάζωμα, δολοφονία αιχμαλώτων στρατιωτών στην Μουργκάνα, δολοφονία αιχμαλώτων χωροφυλάκων και αξιωματικών του στρατού άπειρες φορές το 1946-49), δεν παραγράφονται!

Η ελληνική ύπαιθρος είναι εδώ και δεκαετίες, αραιοκατοικημένη, αν όχι έρημη. Συμφωνείτε με την άποψη ότι η ερημοποίησή της άρχισε τότε, το 1943, όταν οι κάτοικοι έτρεχαν να σωθούν από τις επιθέσεις, τις εκτελέσεις και τα πλιάτσικα των αριστερών οργανώσεων;

 

Φυσικά και συμφωνώ. Μια από τις καλύτερες επιλογές των νέων της ελληνικής υπαίθρου το 1943-44, ήταν η φυγή προς τα αστικά κέντρα, ώστε να αποφύγουν την στράτευση στον ΕΛΑΣ ή το μαχαίρι της ΟΠΛΑ. Οικογένειες έφυγαν γιατί ο ΕΛΑΣ άρπαξε τα κοπάδια τους ή εκτελέστηκαν μέλη τους. Η καταδίωξη των φυγόδικων μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ το 1945-46 και η ανταρσία του ΚΚΕ το 1946-49, συνέχισαν και επαύξησαν την ερήμωση της υπαίθρου, μαζί βέβαια με την μετανάστευση που επίσης καλλιεργήθηκε λόγω και των ανωτέρω αιτίων.