φόρος τιμής στα παλικάρια

Έφυγες με το κεφάλι ψηλά, όπως ήρθες, όπως σε γνώρισα, όπως πάντα
Σε ζηλεύω
-Τι είναι ο θάνατος;
Είναι σαν το απόλυτο σκοτάδι, με τον καιρό το συνηθίζεις
και δε σε ενοχλεί πια-.
Κι άφησες εμάς πίσω
με τις τύψεις και τις ενοχές μας
με τις μιζέριες και τις αμφιβολίες μας
να βρίσκουμε δικαιολογίες
για να τη σκαπουλάρουμε
άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα
και άλλη μια μέρα.
Σε ζηλεύω
Γιατί είσαι εντάξει, πάντα είσαι εντάξει.
Σε χρειάζομαι
να μου μαθαίνεις τι θα πει αξιοπρέπεια
να μου μαθαίνεις να μη φοβάμαι
να μου μαθαίνεις να μη συμβιβάζομαι.
Σε χρειάζομαι δίπλα μου στο δρόμο και στο δρόμο μου.
Και να μιλάς, να μου μιλάς.
Και να ακούς, να με ακούς.
Κι εγώ να κλέβω λίγη δύναμη από την αλήθεια σου
λίγο κουράγιο από την ελευθερία σου
λίγη πίστη από τις αξίες σου.
Είσαι λένε τρομοκράτης.
Ναι, αλήθεια είναι. Τρομοκρατείς το φόβο μας, το βόλεμά μας, τον καθωσπρεπισμό μας, την απάθειά μας, το κενό στο βλέμμα μας, τη μειωμένη μας λίμπιντο, την προσαρμογή μας στην ασχήμια, τα φίμωτρά μας, τις παρωπίδες μας, τις χειροπέδες μας, τις αλυσίδες που μας εμποδίζουν να γίνουμε επικίνδυνοι
Είναι και κάτι που θέλω να συζητήσουμε.
Κάποιοι λένε πως επιλέγουν να μη δράσουν γιατί φοβούνται για τη ζωούλα τους. Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή.
Κάποιοι άλλοι επιλέγουν να δράσουν για ακριβώς τον ίδιο λόγο.
Την αγαπάνε, λένε, τη ζωή και δεν αντέχουν να τη χαραμίζουν.
Πες μου, μπορεί κι οι δύο να έχουν δίκιο;
Δεν μπορεί.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1384578