Οι Κλουζό της αντιτρομοκρατίας (πηγή:Το Ποντίκι)

 Πολλές φορές η ιστορία γρά­φεται... ανάποδα. Όπως και οι... προκηρύξεις. Για να δει, να εξετάσει και ν’ αναλύσει κάποι­ος το «φαινόμενο» Νίκος Μαζιώτης, θα πρέπει αναγκαστικά να κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και ν’ ανθο­λογήσει τις «σχέσεις» και «επαφές» του με την αστυνομία. Σίγουρα όχι αγαστές, αλλά πάντως εξαιρετικά στενές.

Ανάδρομες διαδρομές
Στο «Π» της 15ης Απριλίου του 2010, πέντε ημέρες μετά την εξάρ­θρωση του Επαναστατικού Αγώνα και τη σύλληψη του καταζητούμενου ζευγαριού, γράφαμε για τον Νίκο Μαζιώτη:
«Ένας από τους συνήθεις υπό­πτους, κατ’ επανάληψη φωτογραφη­μένος ως κινητήριος μοχλός και οπαδός της ατομικής βίας, είναι και ο 39χρονος που πιάστηκε μαζί με την έγκυο στον έκτο μήνα σύζυγό του.
Αυτός ο αντιεξουσιαστής που είχε συλληφθεί το 1998 για τοποθέτηση βόμβας στο τότε κτήριο του υπουρ­γείου Βιομηχανίας και ανέλαβε με παρρησία την ευθύνη στο δικαστή­ριο δηλώνοντας πως “οι Αναρχικοί Αντάρτες Πόλης είμαι εγώ”, της οργάνωσης δηλαδή που διεκδίκησε την πατρότητα της ενέργειας».
Στο Εφετείο εξέπεσε η ποινή του και αποφυλακίστηκε το 2001. Τότε ξεκίνησε το πάρτι της αδιάλειπτης παρακολούθησης.
Την ευθύνη της επόπτευσής του ανέλαβε αμέσως μετά την πρώτη ενέργεια του Επαναστατικού Αγώ­να σημερινό κορυφαίο στέλεχος στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ως επικεφαλής του τμήματος Πληροφοριών (εξακολουθεί να παραμέ­νει).
Ολόκληρη την πρώτη περίοδο της νεοτρομοκρατίας και μέχρι την επί­θεση του Επαναστατικού Αγώνα με πολυβολισμούς και εκτόξευση χει­ροβομβίδας στο δεύτερο αστυνο­μικό τμήμα της Νέας Ιωνίας στις 30 Απριλίου του 2007, την εποπτεία της παρακολούθησης την είχε ως επικε­φαλής της ομάδας ένας από τους ση­μερινούς διώκτες του.
Μετά το ηχηρό ράπισμα στην αστυνομική παρειά, ο έλεγχος του δεδηλωμένου αντιεξουσιαστή ανα­βαθμίστηκε. Είχε προηγηθεί όμως το υψηλού πολιτικού συμβολισμού και διεθνούς απήχησης χτύπημα με ρουκέτα στον θυρεό της αμερικάνικης πρεσβείας, στις 12 Ιανουαρίου 2007, όταν οι πράκτορες της CIA κατέθεσαν τη θλίψη και την απογοήτευσή τους για την αναποτελεσματι­κότητα της Αντιτρομοκρατικής.
Η δυσαρέσκειά τους έγκειτο στο γεγονός ότι το κλιμάκιο που ήταν επιφορτισμένο με την παρακολού­θηση του σήμερα φερόμενου ως «δι­ευθυντή» (ήμαρτον Κύριε) του Επα­ναστατικού Αγώνα τον έχασε μπρο­στά από τα μάτια του στην περιοχή του Κρεμαστού Λαγού της Βούλας, στον Υμηττό. Τώρα θα αναρωτηθεί­τε – και δίκαια – πώς το έμαθαν οι... Τζεϊμσμπόντηδες της CIA. Ε, τα μα­θαίνουν, όχι μόνο κάτι τέτοια, αλλά τα πάντα, από έμμισθους ή πρόθυ­μους τοποτηρητές τους.
Μέχρι εκείνη την περίοδο ο συνή­θης ύποπτος έμενε στα Λιόσια. Κο­ντά στο σπίτι που είχε συλληφθεί το 1998. Επειδή όμως είχε αντιληφθεί ότι τον παρακολουθούσαν, κατέβη­κε στα νότια προάστια.
Μετά το αμερικάνικο διάβημα απογοήτευσης και τον εξωτερικό... διάκοσμο του αστυνομικού τμήμα­τος Περισσού, ο τότε αρχηγός της Αντιτρομοκρατικής, αποδεχόμενος πως ήταν επιτακτική ανάγκη για ένα... «ηλεκτροσόκ» στην… υπηρεσία, έκανε ανακατανομές ρόλων και αρμοδιοτήτων.

«Από κοντά»
Ο 37χρονος τότε παλιός γνώριμός τους πέρασε στη διαχειριστική ευχέ­ρεια του πρώτου τμήματος, που δρα­στηριοποιείται στην έρευνα για την εγχώρια τρομοκρατία, όμως ο Αγώ­νας, πέρα από μια ασθενικής έντα­σης απόπειρα βομβιστικού χτυπή­ματος στα γραφεία της Shell στις 24 Οκτωβρίου 2008, στο Παλαιό Φάλη­ρο, ξαναεμφανίστηκε με δυναμικό τρόπο στις 23 Δεκεμβρίου, όταν γά­ζωσε μέσα από την Πολυτεχνειούπολη με καλάσνικοφ κλούβα των ΜΑΤ στον περιφερειακό του Ζωγράφου.
Είχαν όμως συμβεί δύο σημαντικά για την αλληλουχία των γεγονότων. Σχεδόν έναν χρόνο μετά τη φαινο­μενική αναστολή δράσης του Αγώνα και τη γενική ύφεση, η εποπτεία του ύποπτου πέρασε στο 3ο τμήμα των Λοιπών Εγκλημάτων Βίας, όμως στις 6 Δεκεμβρίου η νεοτρομοκρατία πή­ρε φωτιά και νέο νόημα, όταν δο­λοφονήθηκε από τον Κορκονέα στα Εξάρχεια ο 15χρονος Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Επειδή ο συνήθης ύποπτος περ­νούσε τον περισσότερο χρόνο στα Κύθηρα μαζί με τη σύντροφό του, ο επικεφαλής του γκρουπ παρακολούθησής του έγινε... κουμπάρος τού τότε διοικητή του αστυνομικού τμή­ματος του νησιού. Για τέτοια ώσμω­ση μιλάμε.
Στην εθνική Αθηνών - Λαμίας πριν από τον Άγιο Κωνσταντίνο, σε επαρχιακή οδό της Θήβας και στη λεωφό­ρο Αλεξάνδρας, ο Μαζιώτης θεάθηκε κατ’ επανάληψη να διαπληκτίζε­ται με τα σαΐνια.
Στα πληροφοριακά δελτία έχουν καταχωρισμένα αφενός ότι το 2007 φιλοξενήθηκε με τη σύντροφό του για μία εβδομάδα στην Έδεσσα και στη Θεσσαλονίκη από τον αδελφό του, παπά, αφετέρου ότι δεν πήγε στον Άγιο Κωνσταντίνο για το μνη­μόσυνο, 40 ημέρες μετά τον θάνατο προσφιλούς του προσώπου.
Αυτό είναι συνοπτικά το προφίλ της σχέσης του Μαζιώτη με την Αντιτρο­μοκρατική. Πιο... στενό δεν γίνεται.
Στον άνθρωπο που η Αντιτρομο­κρατική είχε γίνει η επέκταση της ανάσας του και στη σύντροφό του, που την προσδιορίζουν ως τον βασι­κό συντάκτη των προκηρύξεων του Επαναστατικού Αγώνα, θέλουν τώρα να μας πείσουν ότι από τις 8 Οκτω­βρίου του 2011, δηλαδή όταν απο­φυλακίστηκαν μαζί με άλλους συ­ντρόφους τους, εξαιτίας της παρέ­λευσης του 18μηνου της προφυλάκι­σης, δεν είχαν διατεθειμένες δυνά­μεις επιτήρησης.
Η Αντιτρομοκρατική και η ΕΥΠ τέ­θηκαν σε συναγερμό ουσιαστικά στις 3 Ιουλίου. Οκτώ ακριβώς ημέρες από τη λελογισμένη βάση στοιχείων και... δεκατριών από την εν δυνάμει εξαφάνιση του ζευγαριού!

Η... «απόδραση»
Το ζευγάρι, που κατηγορήθηκε και ανέλαβε μαζί με τον Κώστα Γουρνά την πολιτική ευθύνη της ένοπλης δράσης του Επαναστατικού Αγώνα, χάθηκε ουσιαστικά κάπου στην αρ­χή του τρίτου δεκαήμερου του Ιουνί­ου. Για πρώτη φορά σημάνθηκαν στο «απουσιολόγιο» στις 25 του μήνα, όταν δεν εμφανίστηκαν στο δικαστή­ριο κι εκπροσωπήθηκαν νόμιμα διά των συνηγόρων τους.
Η τελευταία φορά που έδωσαν στίγμα ήταν όταν για πρώτη φορά στους 6 μήνες της απελευθέρωσής τους εμφανίστηκαν κατά... μόνας και σε διαφορετικές ημερομηνίες στο Α.Τ. Εξαρχείων, στο οποίο δήλωναν παρόντες κάθε 1, 15 και 20 κάθε μή­να. Ο Μαζιώτης πήγε στις 15 Ιουλίου και η Πόλα Ρούπα στις 18 αντί για τις 10 κι ενώ η συμβατική υποχρέωσή τους ήταν να ξαναεμφανιστούν στις 20 Ιουνίου, οπότε απλώς... δεν πή­γαν.
Το δικαστήριο τώρα, το οποίο άρχι­σε στις 4 Οκτωβρίου 2011 (4 ημέρες πριν από την αποφυλάκισή τους), εί­χε πλέον ολοκληρώσει την εξέταση μαρτύρων και είχε μπει στη διαδικα­σία ανάγνωσης των εγγράφων, λίγο πριν δηλαδή από την είσοδο στο τελικό στάδιο της διαδικασίας, που εί­ναι οι απολογίες των κατηγορουμέ­νων και η απόφαση.
Στις 11 Ιουνίου, οι Μαζιώτης και Ρούπα ήταν στο εδώλιο και αγόρευ­σαν αιτιολογώντας το πολιτικό και οικονομικό περίγραμμα που υπαγό­ρευσε την ανάγκη της επίθεσης με ρουκέτα στο άντρο της αμερικάνι­κης διπλωματικής αποστολής στην Αθήνα.

Απουσίαζε και ο… «απουσιολόγος»
Την καλύτερη μαρτυρία για τα τεκταινόμενα στη δίκη και έμμεσα για τις «παρουσίες», μέσω των εκφρασμένων θέσεων, των τοποθετήσεων και των επισημάνσεων, μας τις δίνει η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Κόντρα». Ενώ, όπως θα δούμε παρακάτω, οι Μαζιώτης και Ρούπα αγορεύουν κι επιχειρηματολογούν στη δίκη στις 11 Ιουνίου, η οποία ειρήσθω εν παρόδω διακόπηκε για τις 25 Ιουνί­ου, διαβάζουμε στο ρεπορτάζ των συναδέλφων και στο δεύτερο υστερόγραφο:
«Από τη σημερινή συνεδρίαση απουσίαζαν οι Ν. Μαζιώτης και Π. Ρούπα, που εκπροσωπήθηκαν νομικά από τους συνηγόρους τους».
Οι συντάκτες του αντιεξουσιαστικού - κινηματικού πόρταλ, που παρακολου­θούν ανελλιπώς όλες τις δίκες πολιτικού χαρακτήρα, στην επαναληπτική διαδικα­σία, που έγινε στις 27 του μήνα, δεν αναφέρουν απολύτως τίποτα αναφορικά με την παρουσία ή όχι του ζευγαριού στο δικαστήριο, το οποίο αναβάλλει για τις 3 Ιουλίου. Σ’ αυτό ακριβώς το ρεπορτάζ διαβάζουμε:
«Όταν ήρθε η σειρά των γραφολογικών εκθέσεων, οι οποίες αφορούν τις προκηρύξεις του Ε.Α., ο Κ. Γουρνάς (οι Ν. Μαζιώτης και Π. Ρούπα απουσίαζαν) ζήτησε να διαβαστούν οι προκηρύξεις της οργάνωσης που έχουν επισυναφθεί στις γραφολογικές εκθέσεις».
Συνεπώς, από τις 25 Ιουνίου δηλώθηκε με τον πλέον επίσημο και κατηγορημα­τικό τρόπο η απουσία, αλλά προφανώς απουσίαζε και ο... «απουσιολόγος». Το πιο πιθανό πλέον είναι το δίκτυο της διαφυγής, μάλλον προς το εξωτερικό, να τους προώθησε το διήμερο που μεσολάβησε μεταξύ της τελευταίας παρουσίας της Πόλας Ρούπα στο τμήμα (18 Ιουνίου) και στις 20 που έπρεπε να ξαναπάνε.
Την 1η Ιουλίου, στο πλαίσιο των παγιωμένων πλέον «καθυστερήσεων» της εμφάνισής τους στο τμήμα, δεν παρουσιάζονται κι εκεί που πλέον μπήκαν για τα καλά οι ψύλλοι στ’ αυτιά των αντιτρομοκρατικάριων είναι στις 3 Ιουλίου, όταν πια δεν «επισκέπτονται» τον Κορυδαλλό και το δικαστήριο. Τότε ζητούν το παρουσιολόγιο του ζεύγους και τους κηρύσσουν... «αγνοούμενους»!
Πάλι καλά που ξύπνησαν... μόλις 8 ημέρες μετά. Βλέπετε, το ζεύγος δεν πή­ρε... ελικόπτερο για να το σκάσει από τον Κορυδαλλό, αλλά προτίμησε πιο πεζά μέσα και τρόπους.

Η τελευταία «αγόρευση»
Στις 11 Ιουνίου, οι Μαζιώτης και Ρούπα βρίσκονται – για τελευταία φορά – στην αίθουσα του ειδικού (!!!) δικαστηρίου και αγο­ρεύουν για το πνεύμα, τη σημειολογία και το νόημα της πολύκροτης επίθεσης με ρουκέτα στην αμερικάνικη πρεσβεία (12 Ιανουαρίου 2007).
«Η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία ήταν μια πράξη διεθνιστικής αλληλεγγύης σε όσους αντιστέκονται σε όλο τον κόσμο. Στην ένοπλη αντίσταση στο Ιράκ, στις ένοπλες πα­λαιστινιακές οργανώσεις, στη λιβανέζικη ένο­πλη αντίσταση που για πρώτη φορά νίκησε το 2006. Ήταν μια πράξη διεθνιστικής αλληλεγ­γύης υπέρ των λαών».
Μ’ αυτά τα λόγια συνόψισε ο Ν. Μαζιώτης το πολιτικό περιεχόμενο της επίθεσης. Αναφέρθηκε αναλυτικά στη φύση του αμερικά­νικου κράτους, το οποίο χαρακτήρισε κράτος - εγκληματία αναδιφώντας στην ιστορία του, από τη γέννησή του ακόμα μέχρι τις μέρες μας. Μίλησε για τις πολεμικές του επιθέσεις ανά την υφήλιο, για τα πραξικοπήματα και την επιβολή δικτατορικών καθεστώτων σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Στάθηκε ιδιαίτερα στην πρόσφατη ιστορία, με τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», με τις εισβολές σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Γιου­γκοσλαβία, με τις απαγωγές «υπόπτων», το Αμπού Γράιμπ και το Γκουαντάναμο.
Δεν παρέλειψε ν’ αναφερθεί στον ρόλο που έπαιξαν οι Αμερικάνοι στη χώρα μας, από το 1947 που κλήθηκαν ν’ αντικαταστήσουν τους Άγγλους στη διεξαγωγή του εμφύλιου. Χωρίς τη συμμετοχή τους δεν θα νικιόταν ο ΔΣΕ, εί­πε, για ν’ αναφερθεί στη συνέχεια στο ανεβο­κατέβασμα κυβερνήσεων, στον ρόλο τους στη χούντα το 1967 και το Κυπριακό το 1974.
«Εσείς», είπε απευθυνόμενος στην έδρα, «μας δικάζετε στο όνομα του κράτους των Κουίσλινγκ, ενώ ολόκληρος ο ελληνικός λα­ός χάρηκε απ’ αυτή μας την ενέργεια. Ολό­κληρος ο ελληνικός λαός και όχι μόνο οι αρι­στεροί».
Η επίθεση στην αμερικάνικη πρεσβεία μπο­ρεί να ήταν συμβολική, ήταν όμως μια από τις σημαντικότερες ενέργειες στην ιστορία του αντάρτικου πόλης στην Ελλάδα και αφήνει μια σημαντική παρακαταθήκη παγκοσμίως, ση­μείωσε η Π. Ρούπα.
Αναφέρθηκε αναλυτικά στον οικονομικό ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, ξεκινώντας από τη σύ­νοδο του Μπρέτον Γουντς και φτάνοντας μέχρι τον ρόλο τους στην εν εξελίξει κρίση. Αναφέρ­θηκε στον ρόλο του χρηματιστικού κεφαλαί­ου, στον στραγγαλισμό οικονομιών και λαών και στην πιθανότητα οι αντιθέσεις που εκφρά­ζονται στο οικονομικό επίπεδο να οδηγήσουν σε πολεμική σύρραξη.
Γιατί η κρίση είναι βαθιά, δεν πρόκειται να ξεπεραστεί τα επόμενα χρόνια και για να τη διαχειριστούν είναι υποχρεωμένοι να κατα­στρέψουν: να καταστρέψουν κεφάλαιο, να καταστρέψουν υποδομές, να καταστρέψουν ανθρώπους. Γι’ αυτό και το μήνυμα του Ε.Α., κατέληξε, είναι πως η μόνη ρεαλιστική διέξο­δος είναι η επανάσταση.
Μετά, μην τους είδατε...