Την Παρασκευή 29/4/11, μετά από οργανωμένη επιχείρηση της ασφάλειας, οδηγήθηκα στη ΓΑΔΑ, χωρίς να μου γνωστοποιήσουν το λόγο της προσαγωγής μου. Μετά από δυο ώρες πραγματοποιήθηκε έρευνα στο σπίτι μου παρουσία εισαγγελέα, ενώ η περιοχή είχε κατακλυστεί από δεκάδες αστυνομικούς και δημοσιογράφους. Το συναίσθημα της οργής διαδέχτηκε αυτό της έκπληξης μόλις πληροφορήθηκα ότι η προσαγωγή μου αφορούσε τα γεγονότα της 5ης Μάη 2010. Η κορύφωση της πολύχρονης στοχοποίησής μου από την αστυνομία και τα «παπαγαλάκια» της είχε μόλις φτάσει. Από την επόμενη κιόλας μέρα δημοσιεύματα στο Βήμα και Τα Νέα, από τους ασφαλιτοδημοσιογράφους Λαμπρόπουλο και Νεσφυγέ - Βραδέλη αντίστοιχα, με φωτογράφιζαν ως τον αρχηγό της ομάδας που επιτέθηκε στο βιβλιοπωλείο Ιανός.
Οι αστυνομικοπολιτικοί εγκέφαλοι που μετά από έρευνες 2 ετών επιλέγουν συνειδητά να με εμπλέξουν σε αυτή την υπόθεση -επιδιώκοντας τη σπίλωση και την διαπόμπευσή μου- γνωρίζουν πολύ καλά έχοντας εξετάσει 90 κάμερες και 70 αυτόπτες μάρτυρες ότι δεν πήρα μέρος σε καμία επίθεση στον Ιανό. Η συνεπής και δυναμική παρουσία μου όλα αυτά τα χρόνια στους κοινωνικούς αγώνες φαίνεται ότι ενοχλεί, γι’ αυτό και χρόνια τώρα είμαι στο στόχαστρο της ασφάλειας. Άλλωστε από τις 5.5.2005, με κείμενο μου στην Ελευθεροτυπία, είχα καταγγείλει τη στενή μου παρακολούθηση από την ασφάλεια και την απόπειρά τους να με ρίξουν εν κινήσει από τη μηχανή.
Έκτοτε έχω βρεθεί στο ίδιο έργο θεατής, άλλοτε με το να βρίσκομαι υπό διαρκή παρακολούθηση, άλλοτε με το να «φωτογραφίζομαι» από τους πληρωμένους κονδυλοφόρους της ασφάλειας για ό,τι τους κατέβει στο κεφάλι και άλλοτε με προσαγωγές-απαγωγές, όπως στις 25.10.2010 πριν την έναρξη της μεγάλης αντικατασταλτικής διαδήλωσης, στις 28.10.2011 πριν την παρέλαση στην περιοχή του Χολαργού και στις 12.2.2012 πριν την μεγαλιώδη διαδήλωση ενάντια στο Μνημόνιο 2, οπότε αφού δεν κατάφεραν να απαγάγουν εμένα, απήγαγαν τη σύντροφο μου Α.Κ., την οποία και κράτησαν στη ΓΑΔΑ ως τις 22.30 το βράδυ.
Φυσικά και πήρα μέρος στη διαδήλωση της 5ης Μάη. Φυσικά και ένωσα τη φωνή μου και τις δυνάμεις μου με τους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που πορεύτηκαν με οργή προς τη βουλή. Φυσικά και από τότε μέχρι σήμερα συνεχίζω να συμμετέχω σε όλους τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες. Από τις διαδηλώσεις ενάντια στα συνεχόμενα αντικοινωνικά μέτρα και τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε φυλακισμένους αγωνιστές, μέχρι τους αγώνες στις γειτονιές ως μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης Χολαργού Παπάγου.
Το ερώτημα που γεννιέται είναι γιατί γίνονται όλα αυτά στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και που αποσκοπούν. Όλα αυτά λοιπόν διαδραματίζονται σε μια περίοδο που το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του επιχειρούν μια επίθεση άνευ προηγουμένου στους καταπιεσμένους. Εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αιματηρούς αγώνες καταργήθηκαν. Οι άνεργοι ξεπερνούν πλέον το 1.000.000. Η αφαίμαξη με κάθε τρόπο των εργαζομένων και η τρομοκράτησή τους για να ενδώσουν στους εκβιασμούς των αφεντικών είναι πλέον η ωμή πραγματικότητα. Η αντίσταση όμως αναπτύσσεται, δυναμώνει και ενώνει μέρα με τη μέρα τους εκμεταλλευόμενους. Αυτό είναι που προσπαθεί να ανακόψει το κράτος, χρησιμοποιώντας όλο το φάσμα των κατασταλτικών μεθόδων. Ξύλο, δακρυγόνα, επιχειρήσεις σκούπα, παρακολουθήσεις, δημοσίευση φωτογραφιών διαδηλωτών και συλλήψεις στο σωρό.
Δεν έχω καμία σχέση με ό,τι πάει να μου προσάψει η κρατική ασφάλεια. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να έχω οποιαδήποτε σχέση με ενέργειες που θα μπορούσαν να σπιλώσουν και να πάνε πίσω τον πολιτικό μου χώρο και γενικότερα το κίνημα, πόσο μάλλον ενέργειες που στρέφονται ενάντια σε εργαζόμενους. Οι κρατικές μεθοδεύσεις δεν θα ανακόψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις ενάντια στη σύγχρονη χούντα, δεν θα τρομοκρατήσουν τον αγωνιζόμενο λαό. Απαιτώ να σταματήσει η δίωξή μου, καθώς και των άλλων δύο αναρχικών συντρόφων που διώκονται για την ίδια υπόθεση.
Ν.Λ.27-3-2012
μη μασάς σύντροφε, θα λογοδοτήσουνε για όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήνα 'σαι σίγουρος!