To καθήκον να μαλακώνουμε το τούβλο κάθε μέρα, το καθήκον να ανοίγουμε δρόμο μέσα στην γλοιώδη μάζα που αποκαλείται κόσμος, να σκοντάφτουμε κάθε πρωί στο παραλληλεπίπεδο με το απωθητικό όνομα, έχοντας τη σκυλίσια ικανοποίηση ότι όλα είναι στη θέση τους, η ίδια γυναίκα πλάι μας, τα ίδια παπούτσια, η ίδια θλίψη στα απέναντι σπίτια. Χώνουμε όπως οι ταύροι το κεφάλι μέσα στη διάφανη μάζα και στο κέντρο της πίνουμε καφέ με γάλα και ανοίγουμε την εφημερίδα για να μάθουμε αυτά που συνέβησαν σε όλες τις γωνίες του γυάλινου τούβλου. Πρέπει να αρνηθούμε ότι η λεπτή πράξη του να γυρίσουμε το πόμολο, αυτή η πράξη που όλα θα μπορούσε να τα μεταβάλλει, συντελείται με την ψυχρή αποτελεσματικότητα μίας καθημερινής συνήθειας. Όχι πως είναι κακό να μας βρίσκουν τα πράγματα κάθε μέρα ξανάκαι να εξακολουθούν να είναι τα ίδια, γιατί θα ήταν κακό να υπάρχει πλάι μας η ίδια γυναίκα, το ίδιο ρολόι και το ανοιχτό βιβλίο πάνω στο τραπέζι ν’ αρχίσει για άλλη μια φορά να κάνει βόλτες με το ποδήλατο των γυαλιών μας ; Όμως σαν θλιμμένος ταύρος πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να σπρώξουμε από το κέντρο του γυάλινου τούβλου προς τα έξω, προς αυτό που είναι τόσο κοντά μας, απρόσιτο όπως ο ταυρομάχος που βρίσκεται κοντά στον ταύρο. Υπάρχει ένα επάνω διαμέρισμα που μένουν άνθρωποι και που ούτε καν υποπτεύονται το κάτω διαμέρισμα, και όλοι μαζί βρισκόμαστε στο γυάλινο τούβλο. Όταν ανοίξω την πόρτα και σκύψω πάνω από τη σκάλα, θα ξέρω ότι κάτω αρχίζει ο δρόμος. Όχι το καλούπι που έχω αποδεχθεί, ούτε τα γνώριμα σπίτια, αλλά ο δρόμος , ο ζωντανός αυτός δρυμός, που την κάθε στιγμή μπορεί να αναρριχηθεί επάνω μου σαν μανόλια, όπου τα πρόσωπα θα γεννιούνται όταν τα κοιτάζω, όταν θα προχωρώ λίγο λίγο, όταν με αγκώνες και ματόκλαδα και νύχια θα θρυμματίζομαι μέσα στη μάζα του γυάλινου τούβλου και θα παίζω με τη ζωή μου ενώ προχωρώ βήμα βήμα με βήμα πηγαίνοντας να αγοράσω την εφημερίδα μου στη γωνία.
Να απελευθερώσουμε το ανθρώπινο μυαλό απ’ τη σκλαβιά!
PuNkS NoT DeaD!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου