Ο άνθρωπος είναι ον τραγικό.
Αυτό το μαθαίνουμε ευθύς ως λάβουμε την πληροφορία ότι είμαστε θνητοί, κατά τα 3-4 χρόνια της ζωής μας. Ο άνθρωπος είναι ον μελαγχολικό. Αυτό το μαθαίνουμε μέσα από την τέχνη, την ποίηση από τη μουσική κλπ. Ο άνθρωπος είναι ζώον άφραγκο. Αυτό μας λένε οι παγκόσμιες στατιστικές. Ο άνθρωπος, τέλος, είναι ζώον εργαζόμενο. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ανίατη, διότι εκπηγάζει από τη γνώση του θανάτου. Η εγγενής μελαγχολία της πραγματικά υψηλής αισθητικής είναι και αυτή σύμφυτη με το αναπόφευκτο του θανάτου και το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι στο δεδομένο της ζωής υπό προθεσμία. Η δε, ανέχεια του μέσου ανθρώπου αντιμετωπίζεται αιώνες τώρα με ένα επινόημα, που καλείται "Εργασία". Στην τωρινή, μεταβιομηχανική εποχή η εργασία δεν είναι πλέον αξία.Δεν αποτελεί ανταλλάξιμο είδος. Ο άνθρωπος που γεννιέται με μοναδική περιουσία την δυνατότητά του να εργασθεί δεν είναι απλά προλετάριος αλλά θανατοποινίτης. Δεν μπορεί πλέον να πουλάει την εργασία του, αφού η αγορά της δεν συμφέρει, διότι υπάρχουν πιο φθηνοί τρόποι παραγωγής ακόμα και από την πιο φθηνή εργασία.Επιχειρήθηκε και εφαρμόσθηκε η λύση να αποδέχεται η αγορά ένα αυξημένο κόστος παραγωγής για να έχουν οι άνθρωποι εργασία και να καταναλώνουν τα στοιχειώδες.Η εργασία έγινε προστατευόμενο είδος, κατοχυρωμένο από συντάγματα. νόμους κλπ.
Ήδη, όλα αυτά τελειώνουν. Με την απελευθέρωση της οικονομίας, εκλείπουν πλέον όλα τα μέσα πίεσης πάνω στους δια χειριζόμενους το κεφάλαιο να αποχωρισθούν μέρος αυτού του κεφαλαίου για να ζήσουν κάποιοι.Στην αιχμή του οικονομικού φιλελευθερισμού το" Κράτος Πρόνοιας" αντιμετωπίζεται ως ένας οργανισμός που σπαταλά χρήματα παρέχοντας ελεημοσύνη.Το δικαίωμα στο βιοποριστικό μεταβάλλεται σε "Ζητιανιά" και η παροχή εργασίας, έστω και της πιο φθηνής εξισώνεται προς της" ελεημοσύνη", με μια ουσιώδη διαφορά σε σχέση με την
πραγματική ζητιανιά. Τώρα δεν μπορείς να λες στον "Ζητιάνο" εκείνο που του έλεγες πάντα: Πήγαινε να δουλέψεις. Δεν περνάει τίποτα απ' το χέρι του. Με καθεστώς όπως το σημερινό, όπου η προσφορά εργασίας ξεπερνάει κατά πολύ τη ζήτηση, ακόμα και ο πιο ικανός εργαζόμενος, όσο κι αν η μειώσει τις απαιτήσεις του και εξευτελίσει την αξία της δουλείας του, θα πέσει νομοτελειακά "θύμα" της επόμενης τεχνολογικής προόδου, που θα κάνει την ίδια δουλεία ακόμα πιο φτηνά.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φοβερό μονοπάτι ιστορικών ρευμάτων.Πως θα εξασφαλίζεται τώρα η επιβίωση των περισσότερων ανέργων; Απλά, ακόμα δεν υπάρχουν απαντήσεις άρα ούτε "Μέτρα" και "Λύσεις".
Με απλά λόγια ή στρίβουμε "180 μοίρες" ο,τι ως τρόπο σκέψης παραλάβαμε μέχρι τώρα και επινοούμε έναν διαφορετικό κόσμο, ο οποίος θα πετάξει αδίστακτα στα σκουπίδια τις "ακλόνητες πεποιθήσεις" αυτού εδώ, ή πέφτουμε στα γόνατα και προσευχόμαστε να προλάβει να έρθει ο μεγάλος μετεωρίτης να μας απαλλάξει από την κόλαση που καταφθάνει. Ο άνθρωπος έχει κάθε δίκιο να είναι ον τραγικό και μελαγχολικό.
Το ον είναι και ΖΩΟΝ ΗΛΙΘΙΟ, θα το μάθουμε στα επόμενα πολύ λίγα χρόνια...
Να απελευθερώσουμε το ανθρώπινο μυαλό απ' τη σκλαβιά!
Συνέχεια ηγέτες... ας προσπαθήσουμε μια φορά χωρίς αυτούς!
PuNks NoT DeaD!
Αυτό το μαθαίνουμε ευθύς ως λάβουμε την πληροφορία ότι είμαστε θνητοί, κατά τα 3-4 χρόνια της ζωής μας. Ο άνθρωπος είναι ον μελαγχολικό. Αυτό το μαθαίνουμε μέσα από την τέχνη, την ποίηση από τη μουσική κλπ. Ο άνθρωπος είναι ζώον άφραγκο. Αυτό μας λένε οι παγκόσμιες στατιστικές. Ο άνθρωπος, τέλος, είναι ζώον εργαζόμενο. Η τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης είναι ανίατη, διότι εκπηγάζει από τη γνώση του θανάτου. Η εγγενής μελαγχολία της πραγματικά υψηλής αισθητικής είναι και αυτή σύμφυτη με το αναπόφευκτο του θανάτου και το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας απέναντι στο δεδομένο της ζωής υπό προθεσμία. Η δε, ανέχεια του μέσου ανθρώπου αντιμετωπίζεται αιώνες τώρα με ένα επινόημα, που καλείται "Εργασία". Στην τωρινή, μεταβιομηχανική εποχή η εργασία δεν είναι πλέον αξία.Δεν αποτελεί ανταλλάξιμο είδος. Ο άνθρωπος που γεννιέται με μοναδική περιουσία την δυνατότητά του να εργασθεί δεν είναι απλά προλετάριος αλλά θανατοποινίτης. Δεν μπορεί πλέον να πουλάει την εργασία του, αφού η αγορά της δεν συμφέρει, διότι υπάρχουν πιο φθηνοί τρόποι παραγωγής ακόμα και από την πιο φθηνή εργασία.Επιχειρήθηκε και εφαρμόσθηκε η λύση να αποδέχεται η αγορά ένα αυξημένο κόστος παραγωγής για να έχουν οι άνθρωποι εργασία και να καταναλώνουν τα στοιχειώδες.Η εργασία έγινε προστατευόμενο είδος, κατοχυρωμένο από συντάγματα. νόμους κλπ.
Ήδη, όλα αυτά τελειώνουν. Με την απελευθέρωση της οικονομίας, εκλείπουν πλέον όλα τα μέσα πίεσης πάνω στους δια χειριζόμενους το κεφάλαιο να αποχωρισθούν μέρος αυτού του κεφαλαίου για να ζήσουν κάποιοι.Στην αιχμή του οικονομικού φιλελευθερισμού το" Κράτος Πρόνοιας" αντιμετωπίζεται ως ένας οργανισμός που σπαταλά χρήματα παρέχοντας ελεημοσύνη.Το δικαίωμα στο βιοποριστικό μεταβάλλεται σε "Ζητιανιά" και η παροχή εργασίας, έστω και της πιο φθηνής εξισώνεται προς της" ελεημοσύνη", με μια ουσιώδη διαφορά σε σχέση με την
πραγματική ζητιανιά. Τώρα δεν μπορείς να λες στον "Ζητιάνο" εκείνο που του έλεγες πάντα: Πήγαινε να δουλέψεις. Δεν περνάει τίποτα απ' το χέρι του. Με καθεστώς όπως το σημερινό, όπου η προσφορά εργασίας ξεπερνάει κατά πολύ τη ζήτηση, ακόμα και ο πιο ικανός εργαζόμενος, όσο κι αν η μειώσει τις απαιτήσεις του και εξευτελίσει την αξία της δουλείας του, θα πέσει νομοτελειακά "θύμα" της επόμενης τεχνολογικής προόδου, που θα κάνει την ίδια δουλεία ακόμα πιο φτηνά.
Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φοβερό μονοπάτι ιστορικών ρευμάτων.Πως θα εξασφαλίζεται τώρα η επιβίωση των περισσότερων ανέργων; Απλά, ακόμα δεν υπάρχουν απαντήσεις άρα ούτε "Μέτρα" και "Λύσεις".
Με απλά λόγια ή στρίβουμε "180 μοίρες" ο,τι ως τρόπο σκέψης παραλάβαμε μέχρι τώρα και επινοούμε έναν διαφορετικό κόσμο, ο οποίος θα πετάξει αδίστακτα στα σκουπίδια τις "ακλόνητες πεποιθήσεις" αυτού εδώ, ή πέφτουμε στα γόνατα και προσευχόμαστε να προλάβει να έρθει ο μεγάλος μετεωρίτης να μας απαλλάξει από την κόλαση που καταφθάνει. Ο άνθρωπος έχει κάθε δίκιο να είναι ον τραγικό και μελαγχολικό.
Το ον είναι και ΖΩΟΝ ΗΛΙΘΙΟ, θα το μάθουμε στα επόμενα πολύ λίγα χρόνια...
Να απελευθερώσουμε το ανθρώπινο μυαλό απ' τη σκλαβιά!
Συνέχεια ηγέτες... ας προσπαθήσουμε μια φορά χωρίς αυτούς!
PuNks NoT DeaD!
πέστα ρε φιλόσοφε..!!
ΑπάντησηΔιαγραφή