Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Δράση από τη FAI Αγγλίας

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Κρυμμένο μέσα σε ένα ήσυχο εταιρικό πάρκο στο Portishead, λίγο έξω από το Μπρίστολ, βρίσκεται ένα γραφείο της Συνοριακής Υπηρεσίας της Αγγλίας, από όπου μια ομάδα αντιμετώπισης των μεταναστευτικών εγκλημάτων εργάζεται από κοινού με την αστυνομία, μια δουλειά που συμπεριλαμβάνει και επιδρομές στα νοτιοδυτικά. Το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή (με τη μνήμη του θανάτου του αναρχικού Carlo Giuliani, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους μπάτσους, στη σύνοδο των G8 πριν δώδεκα χρόνια, ακόμη ζωντανή στο μυαλό μας), το επισκεφθήκαμε για να βάλουμε φωτιά, η οποία έκανε ζημιές στο κτίριο και έκαψε έξι αυτοκίνητα, που βρίσκονταν σταθμευμένα εκεί - τρία αυτοκίνητα, δύο βαν μεταφοράς ανθρώπων (τα οποία είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνται για την αρπαγή οικογενειών μεταναστών σε επιδρομές τα χαράματα) και ένα μεγάλο βαν. Οι μισθοφόροι συνοριοφύλακες του καθεστώτος, προκαλούν την περιφρόνησή μας,
όπως και κάθε άλλος μπάτσος και τώρα αυτό το μακρύ χέρι του κράτους ένιωσε πως είμαστε κοντά και πως δε σταματάμε.

Λίγες εβδομάδες πριν, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, σε ένα υποκατάστημα της εταιρίας Tascor, στην εμπορική περιοχή Cribbs Causeway/Patchway, σπάστηκαν τα παρμπρίζ και προκλήθηκαν φθορές στις καμπίνες δύο μίνι-μπας της εταιρείας. Η Tascor (παλαιότερα γνωστή ως RSTM) δουλεύει για τη Συνοριακή Υπηρεσία και τη Συνοριακή Δύναμη ως “συνοδός” κρατουμένων από τη φυλακή εως το σημείο απέλασης, αξιοποιώντας και τη χωρίς συνέπειες βία, που της προσφέρει η θέση της, όπως στην πρόσφατη περίπτωση της αναγκαστικής απομάκρυνσης των Marius Betondi και Raul Ally και είναι επίσης η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία παροχής τέτοιων “υπηρεσιών” παγκοσμίως (έχοντας πάρει τα ηνία από την Group 4 Security στην Αγγλία από το 2011). Διατηρούν, επίσης, χώρους προσωρινής κράτησης σε όλην την Αγγλία καθώς και για τις συνοριακές δυνάμεις της Αγγλίας στο Calais και το Coquelles, στη Γαλλία.

Ο καπιταλισμός αντλεί μεγάλο κέρδος από τη δεξαμενή της φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και των “παράνομων”, οι οποίοι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό των αφεντικών. Το κράτος εγκληματοποιεί εκείνους που θεωρεί μη παραγωγικούς, αξιοποιώντας το δηλητηριώδη εθνικισμό για να διαχωρίσει ακόμα περισσότερο τους εκμεταλλευόμενους (όπως το πρόσφατο κύμα μίσους εναντίον οποιουδήποτε θεωρούνταν μουσουλμάνος) και για να κερδίσει τις εκλογές. Οι “τυχεροί” μετανάστες καταφέρνουν να καταλήξουν στις φτωχογειτονιές της αποξενωμένης δυτικής κοινωνίας, όπου ωθούνται στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους φτωχούς της μητρόπολης και οι “άτυχοι” ή οι μη παραγωγικοί καταλήγουν σε φυλακές απέλασης. Και στις δύο περιπτώσεις τους κυβερνάει ο φόβος και η ρατσιστικοποιημένη αστυνόμευση. Όμως, αυτό το ξεδιάλεγμα ανθρώπινων σωμάτων δε γίνεται πάντα όσο ομαλά έχει σχεδιαστεί: οι μαζικές απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης της Ολλανδίας και οι σοβαρές ταραχές στους δρόμους της Σουηδίας είναι πρόσφατα παραδείγματα άρνησης της υποταγής σε αυτόν τον υποβιβασμό.

Δε θέλουμε έναν κόσμο, όπου η τυραννία των γραφειοκρατών της μετανάστευσης μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και που μοναδικά όντα κατηγοριοποιούνται και μαρκάρονται με σκοπό να ξεζουμιστεί το μέγιστο κέρδος και η υποταγή από όλους εμάς. Δε θέλουμε την ταπείνωση, στην οποία συνίσταται ο λεπτομερής έλεγχος κάθε κινήματος, με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και το μάντρωμα, είτε πρόκειται για τα σύνορα, είτε για τα κτίρια στέγασης, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά.

Ο μύθος λέει, πως “είμαστε” τυχεροί που ζούμε εδώ, σε καθεστώς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, σε κάποια άνετα κελιά και με μια εξάρτηση από την τεχνολογία για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε περικυκλωμένοι από την κατάθλιψη, τους διαχωρισμούς με βάση τον πλούτο, τη φυλή και το φύλο, στερημένοι από κάθε αυτάρκεια που βασίζεται στη γη και εξαρτημένοι από την ίδια τη μηχανή που μισούμε. Αυτή η μηχανή τροφοδοτείται μόνο από την άγρια εκμετάλλευση εδώ και από την ακόμα μεγαλύτερη στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δημιουργώντας μια αηδιαστική θηλιά καθώς ο πολιτισμός καταναλώνει τα πάντα στο διάβα του. Θέλουμε να καταστρέψουμε το μύθο πως υπάρχει ένα καλό μέρος να ζει κανείς μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δυστυχίας.

Ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ειρηνική ενσωμάτωση των “παράνομων” σε αυτήν την απρόσωπη κοινωνία. Επίσης, δε θέλουμε να γίνουμε συνήγοροι ομογενοποιημένων ομάδων μεταναστών, ούτε να τους αγιοποιήσουμε όλους εξαιτίας της εκμετάλλευσης που υφίστανται. Αντί για την αφηρημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, εμείς ψάχνουμε τη συγγένεια στην εξέγερση, που μπορεί να υπάρχει με μετανάστες, που ίσως θέλουν κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό καθεστώς, που σπάνε τα σύνορα, πληγώνουν δεσμοφύλακες και καταστρέφουν φυλακές, από τη Μεσόγειο ως την Αυστραλία· που μπορεί να βρεθεί στις καρδιές εκείνων που αυτοοργανώνονται, με ή χωρίς συνεργούς.

Τα σύνορα είναι απλά μια σημαντική έκφραση της παρούσας κυριαρχίας, σε έναν κόσμο διαχωρισμών, τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών και τειχών που διαχωρίζουν πληθυσμούς, τάξεις και συνειδήσεις. Η επίθεσή μας κουβαλάει το σπόρο για έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που το κάθε πλάσμα θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, ελεύθερα. Η χωρίς σύνορα αλληλεγγύη μας, ξεσπάει σαν τις φωτιές μας για εκείνους που παλεύουν για μια αδούλωτη ζωή, για το Gabriel Pombo da Silva, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ, το Marco Camenisch, το Henry Zegarrundo, τους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ιταλία και τη Δανία, τους αξιοπρεπείς εκληματίες, τους άνομους φυγάδες, τους εξεγερμένους μετανάστες και όλους εκείνους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, που οπλίζουν την οργή τους και πολεμούν για την απελευθέρωση.

Θα θεωρούσαμε αυτήν τη δράση, το τελευταίο μας δώρο στη Συνοριακή Υπηρεσία της Αγγλίας, η οποία πρόκειται να αλλάξει όνομα και να αναδιοργανωθεί, αλλά από ότι φαίνεται πρόκειται πάλι για “την ίδια δουλειά”, “στα ίδια μέρη”, “με την ίδια αποστολή”. Γνωρίζουμε πως το καθεστώς εκμετάλλευσής τους θα συνεχίσει πιο προσαρμοσμένο στις συνθήκες και πιο ολοκληρωτικό, γι’αυτό θα συνεχίσει και ο δικός μας πόλεμος ενάντια σε κάθε κατηγοριοποίηση και έλεγχο που έχει σκοπό να παρεμποδίσει την ελεύθερη μετακίνηση και την άγρια ζωή πάνω στη Γη. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.

Πυρήνας Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία)


https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1478866

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου