EPXOMAΣTE...: Resistanbul

Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013

Resistanbul

Εδώ και επτά ημέρες, το τουρκικό Κράτος, που θεωρήθηκε χώρα-πρότυπο από το ΔΝΤ, έχει εξαπολύσει μια βίαιη κατασταλτική επίθεση εναντίον των πολιτών, που αρχικά διαμαρτύρονταν για την καταστροφή της φύσης στο πάρκο της πλατείας Ταξίμ και στη συνέχεια άφησαν το αίμα τους στο δρόμο διεκδικώντας την ελευθερία που το «σουλτανικό» καθεστώς τους στερεί. Πρόκειται για τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στην ιστορία της

χώρας, οι οποίες έχουν φέρει σε δύσκολη θέση πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές που όπως και στην περίπτωση της Τυνησίας, αδυνατούν να εξηγήσουν αυτό που ποτέ δεν θα μπορέσουν να καταλάβουν: αδυνατούν να ερμηνεύσουν για ποιόν λόγο οι «αλάνθαστες» στατιστικές τους και τα αναπτυξιακά τους προγράμματα έπεσαν (πάλι) έξω, γιατί το οικονομικό τους μοντέλο, που για χρόνια μάς προπαγάνδιζαν ως το μοναδικό που αποδίδει καρπούς, απέτυχε για μια ακόμη φορά, γιατί μια οικονομία που συνεχίζει να αναπτύσσεται – έστω οριακά- (2,2% το 2012) δεν εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη (ή αλλιώς υποταγή) . Φυσικά, γι’ αυτούς, η εκρηκτική και ανεξέλεγκτη δύναμη του αυθόρμητου, οι δαιδαλώδεις επαναστατικοί διάδρομοι που μπορεί ν’ ακολουθήσει η φαντασία των νέων όταν αποφασίσουν να στραφούν εναντίον των καταπιεστών τους είναι κάτι που πέρα για πέρα αδυνατούν να εξηγήσουν, και αντ’ αυτού βρίσκουν διαφόρων ειδών φτηνές δικαιολογίες στρουθοκαμηλίζοντας ότι οι διαδηλωτές είναι μια «χούφτα πλιατσικολόγων» και ανεύθυνων νεαρών που δεν έχουν κανένα πολιτικό κίνητρο παρά μόνο το να επιθυμούν το κάθε τι στο τζάμπα. Όσο κι αν διάφορα γραβατωμένα παπαγαλάκια επιδιώκουν να καλύψουν με συνωμοσιολογικές σκιές την τουρκική εξέγερση, τόσο η έμπρακτη αλληλεγγύη στους δρόμους των τουρκικών πόλεων, η μαχητικότητα και η αυτοθυσία των νεαρών διαδηλωτών, οι μαυροκόκκινες σημαίες και τα συνθήματα και σύμβολα της ελευθερίας στους τοίχους των πόλεων και στα πανό, τους διαψεύδουν.

Η εξέγερση στην Τουρκία δεν είναι ένα αποκλειστικά τουρκικό φαινόμενο, δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως μεμονωμένο, και δεν μπορεί να προβλεφθεί η συνέχεια με βεβαιότητα, καθώς η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι αποκλειστικά και μόνο στα χέρια της (πράγματι ετερογενούς) τουρκικής κοινωνίας. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αν θα σβήσει σταδιακά, αφήνοντας μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον, αν θα προκαλέσει σοβαρές πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις στη χώρα ή αν θα σχηματίσει ένα γνήσια επαναστατικό κίνημα που θα συμπαρασύρει σαν ντόμινο και τις υπό ανάφλεξη ευρωπαϊκές κοινωνίες, και ειδικά τη γειτονική ελληνική κοινωνία. Ότι και να γίνει όμως, μια εξέγερση σηματοδοτεί το ξεκίνημα μιας νέας εποχής, καθώς μια νέα πραγματικότητα γεννιέται στους δρόμους που έχει ως βασικό της θεμέλιο την αλληλεγγύη των πολιτών και όχι τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, κάτι που δεν σβήνεται εύκολα όσο και αν προσπαθούν οι διάφορες «πολιτικές» γραφειοκρατίες να το κατευθύνουν εκεί που τους βολεύει. Μήπως, όμως, ήρθε η στιγμή αυτού του είδους η αλληλεγγύη να ξεπεράσει και τα σύνορα, να εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο;

Πολιτικάντιδες, φονταμενταλιστές, αυτο-αποκαλούμενοι προφήτες, ιστορικοί της συμφοράς και διαφόρων ειδών προπαγανδιστές για χρόνια ολόκληρα προσπαθούσαν με κάθε μέσο να μας πείσουν ότι οι δυο λαοί είναι εχθροί μεταξύ τους, ότι δεν έχουν κανένα κοινό δεν έχουν παρά μόνο το σπαθί και το αίμα. Ότι θα πρέπει να είμαστε πάντοτε διαθέσιμοι να δώσουμε τη ζωή μας στον πόλεμο αυτόν, ενάντια στους «κακούς γείτονες» αναζητώντας χαμένα μεγαλεία και δόξες του παρελθόντος. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι γεωπολιτικές αντιπαλότητες μεταξύ μας για αιώνες ολόκληρους τροφοδοτούσαν μίση και εντάσεις. Όχι μόνο δεν αρνούμαστε να κοιτάξουμε την ιστορία, αλλά καλούμαστε να την επανεξετάσουμε ταυτόχρονα. Σήμερα που τα αυτοκρατορικά καθεστώτα έχουν καταρρεύσει, οι νέοι «πασάδες» και «βασιλιάδες» έχοντας ως όπλο τους το κέρδος και τις αγορές, συνεχίζουν να εκμεταλλεύονται λαούς, προωθώντας τα συμφέροντα των ολιγαρχιών, ενώ οι καθημερινοί πολίτες βιώνουν την καταπίεση, την εξαθλίωση και κάθε είδους ταπείνωση μόνο και μόνο για να μην θιχτούν τα συμφέροντα των αγορών και αυτών που αποκομίζουν το κέρδος από το λητρικό σύστημα που ονομάζεται καπιταλισμός. Κάτω από αυτές τις συνθήκες που ολόκληρη η υδρόγειος έχει μετατραπεί οικονομικό καζίνο, εμείς θα συνεχίσουμε να κοιτάμε στο παρελθόν κλείνοντας τα μάτια στον εργασιακό μεσαίωνα, στην καταστροφή του φυσικού μας περιβάλλοντος και την μετατροπή των πόλεών μας σε μοντέρνες φυλακές μαζανθρώπων που καταναλώνουν και απέχουν, σκύβοντας το κεφάλι παθητικά στις εντολές των αφεντικών; Ή μήπως ήρθε ο καιρός να έρθουμε σε επαφή μεταξύ μας και να αφήσουμε πίσω τα φαντάσματα του παρελθόντος, βλέποντας ότι μόνο η ενότητα και η αδελφοσύνη θα μπορούσε να μας βγάλει από αυτό το αδιέξοδο. Άλλωστε, ούτε έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας, αλλά απεναντίας, περισσότερες πολιτισμικές ομοιότητες έχουμε παρά διαφορές.

Έτσι, η ελληνική κοινωνία, η οποία δέχεται την ίδια επίθεση με αυτήν που οδήγησε τους Τούρκους πολίτες στην απόγνωση, μια επίθεση πολυμέτωπη που οι οικονομικοπολιτικές ολιγαρχίες έχουν εξαπολύσει, και την συνεχή κατασταλτική επίθεση του Κράτους, στέκεται πλειοψηφικά αλληλέγγυα στον τουρκικό λαό, εκφράζοντας τη συμπαράσταση της με πορείες, πανό, συνθήματα σε τοίχους και τρικάκια, από την Αθήνα, έως το πιο απομακρυσμένο νησί. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις καί στις δυο περιπτώσεις! Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να κοιτάξουν μπροστά μένοντας εγκλωβισμένοι σε εθνικιστικές υστερικές αφηγήσεις, όμως αυτοί δεν είναι ούτε πλειοψηφία ούτε σε μια τέτοια κρίσιμη στιγμή θα πετύχουν να μας διχάσουν και πάλι. Η κερδοσκοπική παγίδα των εμπόρων όπλων και όσων έχουν οικονομικό ή πολιτικό συμφέρον από τη καλλιέργεια και την αναπαραγωγή του μίσους μεταξύ των δύο λαών, που έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους, θα βρίσκει πάντα απέναντι της τους πολίτες που αγωνίζονται για την κοινωνική αλληλεγγύη, την ισότητα, την κατάργηση των εθνικών και θρησκευτικών συνόρων. Οι αγωνίστριες κι οι αγωνιστές της Τουρκίας, ας γνωρίζουν πως δίπλα τους δεν ζουν απλά φίλες και φίλοι, αλλά συναγωνίστριες και συναγωνιστές, που ζουν με το ίδιο ακριβώς πάθος για λευτεριά.