του Ιουλιανού
Το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχε σα συνέπεια το νέο ξαναμοίρασα του κόσμου με βάση τα αποτελέσματα αυτού. Και η διαδικασία της πραγμάτωσης ήταν σχεδόν το ίδιο σκληρή με τον πόλεμο. Τυπικός νικητής αναδείχτηκε η αντιφασιστική συμμαχία των Δυτικών καπιταλιστικών κρατών με την ΕΣΣΔ. Μα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ουσιαστικός νικητής ήταν δυο δυνάμεις που στάθηκαν ικανές να επηρεάσουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο: οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Άρα όσο αφορά τον καπιταλιστικό κόσμο τις πρωτοβουλίες στις διεθνής σχέσεις δεν μπορούσε να τις έχει άλλος.
Οι παραδοσιακές αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, Αγγλία Γαλλία, αδύναμες και καταστρεμένες από τον πόλεμο βρεθήκαν καταχρεωμένες έπεσαν στα δίχτυα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Και οι ΗΠΑ ξήλωσε αμέσως τα παλιά αποικιοκρατικά πολεμικά συστήματα και δημιούργησε το δικό της νεοαποικιακό σύστημα. Κύριο μέσο για το στήσιμο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ ήταν ο «ψυχρός πόλεμος» και η υστερία του αντικομουνισμού που τον συνόδευε. Είναι χαρακτηριστικό πως ανάμεσα στο 1945 και ως το 1955 οι ΗΠΑ είχαν δημιουργήσει μια ολόκληρη αλυσίδα από στρατιωτικές ναυτικές και αεροπορικές βάσεις ,που άρχιζε από την διώρυγα του Παναμά τον Ινδικό και Ειρηνικό ωκεανό, το Γιβραλτάρ, την Ευρώπη, την Μεσόγειο θάλασσα.
Το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχε σα συνέπεια το νέο ξαναμοίρασα του κόσμου με βάση τα αποτελέσματα αυτού. Και η διαδικασία της πραγμάτωσης ήταν σχεδόν το ίδιο σκληρή με τον πόλεμο. Τυπικός νικητής αναδείχτηκε η αντιφασιστική συμμαχία των Δυτικών καπιταλιστικών κρατών με την ΕΣΣΔ. Μα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Ουσιαστικός νικητής ήταν δυο δυνάμεις που στάθηκαν ικανές να επηρεάσουν τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο: οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ. Άρα όσο αφορά τον καπιταλιστικό κόσμο τις πρωτοβουλίες στις διεθνής σχέσεις δεν μπορούσε να τις έχει άλλος.
Οι παραδοσιακές αποικιοκρατικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, Αγγλία Γαλλία, αδύναμες και καταστρεμένες από τον πόλεμο βρεθήκαν καταχρεωμένες έπεσαν στα δίχτυα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ.
Και οι ΗΠΑ ξήλωσε αμέσως τα παλιά αποικιοκρατικά πολεμικά συστήματα και δημιούργησε το δικό της νεοαποικιακό σύστημα. Κύριο μέσο για το στήσιμο του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ ήταν ο «ψυχρός πόλεμος» και η υστερία του αντικομουνισμού που τον συνόδευε. Είναι χαρακτηριστικό πως ανάμεσα στο 1945 και ως το 1955 οι ΗΠΑ είχαν δημιουργήσει μια ολόκληρη αλυσίδα από στρατιωτικές ναυτικές και αεροπορικές βάσεις ,που άρχιζε από την διώρυγα του Παναμά τον Ινδικό και Ειρηνικό ωκεανό, το Γιβραλτάρ, την Ευρώπη, την Μεσόγειο θάλασσα.
H Μεσόγειος θάλασσα και η Εγγύς Ανατολή
Η ανατολική Μεσόγειος θάλασσα η Εγγύς μα και η Μέση ανατολή αφενός ήταν,για τον αμερικάνικο
παράγοντα, μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα και μάλιστα υψίστης σημασίας και αφετέρου η υπεροχή αυτή αποτελούσε τον πιο αποφασιστικό κόμβο διότι εδώ συναντιόνται τρεις ήπειροι. Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Με κολοσσιαία οικονομική σημασία λόγο του πετρελαίου ,σε μια περιοχή καθόλου ειρηνική που από τις αρχές του 20ο αιώνα οι δίνες που σχηματίζονταν μπορούσαν να παρασύρουν σε εμπλοκές- πολιτικά και στρατιωτικά- ολόκληρη την Ευρώπη μα και την Ασία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τόσο η Ελλάδα μα όσο και η Τουρκία αμέσως μετά τον πόλεμο έγιναν οι κρίκοι του φράγματος για την παρεμπόδιση της καθόδου της ΕΣΣΔ μα και των άρτι κομμουνιστικοποιημένων Βαλκανικών χώρων.
Και όλα αυτά την ώρα που τα αποικιοκρατικά συστήματα των Ευρωπαϊκών κρατών άρχισαν να διαλύονται. Με αφετηρία την μέση ανατολή, Συρία, Λίβανος (1945), την Ινδία και το Πακιστάν (1947) Βιρμανία, Σρι Λάνκα, Παλαιστίνη (1948).
Εκ των πραγμάτων λοιπόν ολόκληρη η πρώην αποικιοκρατική Ευρώπη συσπειρωνόταν γύρω από την νέα ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο την οποία ονόμασαν: «παγκοσμιοποιημένη κοινότητα της ατλαντικής κοινωνίας».
Η ανατολική Μεσόγειος θάλασσα η Εγγύς μα και η Μέση ανατολή αφενός ήταν,για τον αμερικάνικο
παράγοντα, μια ενιαία και αδιαίρετη ενότητα και μάλιστα υψίστης σημασίας και αφετέρου η υπεροχή αυτή αποτελούσε τον πιο αποφασιστικό κόμβο διότι εδώ συναντιόνται τρεις ήπειροι. Ευρώπη, Ασία, Αφρική. Με κολοσσιαία οικονομική σημασία λόγο του πετρελαίου ,σε μια περιοχή καθόλου ειρηνική που από τις αρχές του 20ο αιώνα οι δίνες που σχηματίζονταν μπορούσαν να παρασύρουν σε εμπλοκές- πολιτικά και στρατιωτικά- ολόκληρη την Ευρώπη μα και την Ασία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τόσο η Ελλάδα μα όσο και η Τουρκία αμέσως μετά τον πόλεμο έγιναν οι κρίκοι του φράγματος για την παρεμπόδιση της καθόδου της ΕΣΣΔ μα και των άρτι κομμουνιστικοποιημένων Βαλκανικών χώρων.
Και όλα αυτά την ώρα που τα αποικιοκρατικά συστήματα των Ευρωπαϊκών κρατών άρχισαν να διαλύονται. Με αφετηρία την μέση ανατολή, Συρία, Λίβανος (1945), την Ινδία και το Πακιστάν (1947) Βιρμανία, Σρι Λάνκα, Παλαιστίνη (1948).
Εκ των πραγμάτων λοιπόν ολόκληρη η πρώην αποικιοκρατική Ευρώπη συσπειρωνόταν γύρω από την νέα ηγεμονία των ΗΠΑ στον κόσμο την οποία ονόμασαν: «παγκοσμιοποιημένη κοινότητα της ατλαντικής κοινωνίας».
Η πολιτική κατάσταση της Ελλάδας
Στην Βρετανία, μετά την ανάδειξη των «Λαϊκών Εργατικών» στην εξουσία τον Ιούνιο του 1946, η κυβέρνηση αποφάσισε την αποδέσμευση της από τα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας. Η αποικία Ελλάς κόστιζε πολύ στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο Βρετανία που δεν μπορούσε πια να χρηματοδοτεί τις κυβερνήσεις που η ίδια διόριζε.
Η Ελληνική αστική τάξη, τρομοκρατημένη από τον επαναστατημένο και οπλισμένο λαό και γνωρίζοντας τις δυσκολίες της Βρετανίας, είχε ήδη στραφεί ικετεύοντας στις ΗΠΑ ζητώντας στήριξη.
Και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν απάντησε:
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβον εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως επείγουσαν έκκλησιν διά οικονομικήν βοήθειαν. Οι προκαταρκτικές πληροφορίες εκ μέρους της αμερικανικής οικονομικής αποστολής, η οποία ευρίσκεται ήδη εις την Ελλάδα, καθώς και οι πληροφορίες του πρεσβευτού μας στην Αθήνα ενισχύουν την δήλωσιν της ελληνικής κυβερνήσεως, που συνίσταται στο ότι η βοήθεια είναι επιτακτική, αν η Ελλάς πρόκειται να επιζήση ως ελεύθερον έθνος… Η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίσει την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρά εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμό, αν πρόκειται να αποκατασταθεί η εξουσία της κυβερνήσεως στο ελληνικό έδαφος»
Αμέσως μετά το τέλος τον εκλογών του 1946 και την «νίκη» σε αυτές της Δεξιάς, έφτασε μια ισχυρή ναυτική δύναμη των ΗΠΑ στον Πειραιά και όχι άδικα, οι αστικές δυνάμεις πανηγύρισαν την νίκη τους μα και την στήριξη των ΗΠΑ.
Άλλωστε ο Τρούμαν στο χαρακτηριστικό του Δόγμα από τις 12 Απριλίου του ’46 είχε οριοθετήσει την οικονομική επέμβαση στην Ελλάδα (και Τουρκία) λόγω του «Κομμουνιστικού κινδύνου.»
Από το 1947 όμως η επέμβαση των ΗΠΑ αρχίζει και παίρνει και χαρακτηριστικά κυβέρνησης με την συμμετοχή Ελλήνων πολιτικών μαριονεττών. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η American Mission for Aid to Greece ως ο διαχειριστής της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ στην Ελλάδα με επικεφαλή τον Γκρίσγουολτ. Ταυτόχρονα και για τον έλεγχο του στρατού προστέθηκε και η United States Army Group Greece με επικεφαλή τον στρατηγό Λιβσεύ.
Τον Ιούνιο δε του 1947 ανακοινώθηκε το σχέδιο οικονομικής ενίσχυσης των χωρών της Ευρώπης που επειδή το ανακοίνωσε ο Μάρσαλ πήρε το όνομα του.
Το σχέδιο αυτό και με δεδομένο ότι οι Έλληνες κομμουνιστές παραμένουν στο πολιτικό παιχνίδι (παρά την ακριβή τήρηση των συμφωνημένων, με ΗΠΑ και Βρετανία, από τον Στάλιν), δεν διοχέτευσε πόρους στην ανασυγκρότηση της οικονομίας αλλά διοχετεύτηκε στην στήριξη του πολέμου, στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην χρηματοδότηση των εκτοπίσεων ολόκληρων πληθυσμών από τα μέρη που δρούσαν οι κομμουνιστές και στην παροχή άπλετου στρατιωτικού υλικού.
Κάτω όμως από τις επίσημες αμερικανικές αποστολές δρούσε ένα πλήθος Αμερικανών υπαλλήλων σε όλους τους τομείς, οργανωτικούς, οικονομικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς, ακόμα και στην δημόσια διοίκηση στην ενεργεία, στην παροχή νερού στα νοσοκομεία, στην γεωργική παραγωγή και στην ναυτιλία.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι με βάση το σχέδιο Μάρσαλ οι τότε Ελληνικές κυβερνήσεις έπρεπε για κάθε δολάριο που ξόδευαν οι Αμερικανοί να καταβάλει ισόποσο σε δραχμές στο λογαριασμό Δραχμών Ανασυγκροτήσεων, ο οποίος λογαριασμός ήταν κάτω από τον έλεγχο των εδώ εδρευόντων αμερικανικών αποστολών.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβον εκ μέρους της ελληνικής κυβερνήσεως επείγουσαν έκκλησιν διά οικονομικήν βοήθειαν. Οι προκαταρκτικές πληροφορίες εκ μέρους της αμερικανικής οικονομικής αποστολής, η οποία ευρίσκεται ήδη εις την Ελλάδα, καθώς και οι πληροφορίες του πρεσβευτού μας στην Αθήνα ενισχύουν την δήλωσιν της ελληνικής κυβερνήσεως, που συνίσταται στο ότι η βοήθεια είναι επιτακτική, αν η Ελλάς πρόκειται να επιζήση ως ελεύθερον έθνος… Η ελληνική κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν να αντιμετωπίσει την κατάστασιν. Ο ελληνικός στρατός είναι ολιγάριθμος και πενιχρά εξοπλισμένος. Χρειάζεται εφόδια και εξοπλισμό, αν πρόκειται να αποκατασταθεί η εξουσία της κυβερνήσεως στο ελληνικό έδαφος»
Αμέσως μετά το τέλος τον εκλογών του 1946 και την «νίκη» σε αυτές της Δεξιάς, έφτασε μια ισχυρή ναυτική δύναμη των ΗΠΑ στον Πειραιά και όχι άδικα, οι αστικές δυνάμεις πανηγύρισαν την νίκη τους μα και την στήριξη των ΗΠΑ.
Άλλωστε ο Τρούμαν στο χαρακτηριστικό του Δόγμα από τις 12 Απριλίου του ’46 είχε οριοθετήσει την οικονομική επέμβαση στην Ελλάδα (και Τουρκία) λόγω του «Κομμουνιστικού κινδύνου.»
Από το 1947 όμως η επέμβαση των ΗΠΑ αρχίζει και παίρνει και χαρακτηριστικά κυβέρνησης με την συμμετοχή Ελλήνων πολιτικών μαριονεττών. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η American Mission for Aid to Greece ως ο διαχειριστής της οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ στην Ελλάδα με επικεφαλή τον Γκρίσγουολτ. Ταυτόχρονα και για τον έλεγχο του στρατού προστέθηκε και η United States Army Group Greece με επικεφαλή τον στρατηγό Λιβσεύ.
Τον Ιούνιο δε του 1947 ανακοινώθηκε το σχέδιο οικονομικής ενίσχυσης των χωρών της Ευρώπης που επειδή το ανακοίνωσε ο Μάρσαλ πήρε το όνομα του.
Το σχέδιο αυτό και με δεδομένο ότι οι Έλληνες κομμουνιστές παραμένουν στο πολιτικό παιχνίδι (παρά την ακριβή τήρηση των συμφωνημένων, με ΗΠΑ και Βρετανία, από τον Στάλιν), δεν διοχέτευσε πόρους στην ανασυγκρότηση της οικονομίας αλλά διοχετεύτηκε στην στήριξη του πολέμου, στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, στην χρηματοδότηση των εκτοπίσεων ολόκληρων πληθυσμών από τα μέρη που δρούσαν οι κομμουνιστές και στην παροχή άπλετου στρατιωτικού υλικού.
Κάτω όμως από τις επίσημες αμερικανικές αποστολές δρούσε ένα πλήθος Αμερικανών υπαλλήλων σε όλους τους τομείς, οργανωτικούς, οικονομικούς στρατιωτικούς, πολιτικούς, ακόμα και στην δημόσια διοίκηση στην ενεργεία, στην παροχή νερού στα νοσοκομεία, στην γεωργική παραγωγή και στην ναυτιλία.
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι με βάση το σχέδιο Μάρσαλ οι τότε Ελληνικές κυβερνήσεις έπρεπε για κάθε δολάριο που ξόδευαν οι Αμερικανοί να καταβάλει ισόποσο σε δραχμές στο λογαριασμό Δραχμών Ανασυγκροτήσεων, ο οποίος λογαριασμός ήταν κάτω από τον έλεγχο των εδώ εδρευόντων αμερικανικών αποστολών.
ΕΑΜ-ΕΛΑΣ
Από την άλλη μεριά ο φορέας του επαναστατημένου λαού της «Εθνικής Αντίστασης» , το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ήταν και αποδυναμωμένο μα και εξασθενημένο από την πολιτική που ακολούθησε η ηγεσία του με αποτέλεσμα να συρθεί στην στρατιωτική συντριβή στην μάχη της Αθήνας από τους Άγγλους, τον Δεκέμβριο του 1944 (σχέδιο «Μάνα») -την ώρα που ο πόλεμος ενάντια στην φασιστική Γερμανία μαίνονταν σε όλα τα Ευρωπαϊκά μέτωπα- και σε συνέχεια να συνθηκολογήσει στην Βάρκιζα το 1945. Μα ακόμα και αυτή η συνθηκολόγηση ουδεμία ηρεμία έφερε στην Ελλάδα. Η επέμβαση των Άγγλων στην Ελλάδα έρχεται ως συνέχεια της οικονομικοπολιτικής σύνδεσης του κεφαλαίου στην Ελλάδα με την αστική τάξη της Αγγλίας, και ήταν χρειαζούμενη, στην αστική τάξη, γιατί στον απελευθερωτικό πόλεμο δεν ηγήθηκε η ίδια.
Ο Γ. Παπανδρέου αναφέρει σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 2 του Μάρτη 1948:
«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθεί “δώρον του Υψίστου”. Αλλά, διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να γίνη η Στάσις – “το δώρον του Υψίστου” – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του».
Ένα όργιο τρομοκρατίας ξεκινά υποκινούμενο από το επίσημο κράτος μα και από αυτόνομες μισθοφορικές παρακρατικές συμμορίες ενάντια στην Αριστερά. Το ΚΚΕ όμως ως ηγετική δύναμη μέσα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μένει πιστό στο πλαίσιο της συμφωνίας της Βάρκιζας και αποφασίζει την τρομοκρατία να την αντιμετωπίσει με μαζική λαϊκή κινητοποίηση και με γενικές απεργίες. Στα πλαίσια της νομιμότητας όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά την Βάρκιζα.. Διεκδικώντας μέσα στο υπάρχων πολιτικό αστικό πλαίσιο μια δικαιότερη κατανομή και μια ισχυρή πολιτική θέση.Το ίδιο εξάλλου δεν είχαν πράξει και τα ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα σε Γαλλία και Ιταλία;
Για την αστική τάξη το μέλημα ήταν η αποτροπή μιας λαϊκής εξουσίας και η εγκαθίδρυση και σταθεροποίηση του αστικού κράτους. Γιατί ακριβώς το ζήτημα της εξουσίας ακόμα και μετά την συμφωνία της Βάρκιζας μα και των εκλογών του Μαρτίου ,δεν ήταν λυμένο. Ο συσχετισμός ήταν σε βάρος των πολιτικών που είχαν κρυφτεί στο Κάιρο και εχθρικό απέναντι σε πολιτικούς που είχαν συνεργαστεί με τους Φασίστες. Και το ζήτημα της εξουσίας δεν μπορούσε να λυθεί διαφορετικά, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήθελε δική του εξουσία ανεξάρτητα από το αν το ΚΚΕ μα και το ΕΑΜ αυτό το θέμα δεν το είχε λυμένο. Επιδίωξη του καθεστώτος, ήταν ο Εμφύλιος προκειμένου να θεμελιωθεί το τσάκισμά των λαϊκών δυνάμεων.
Για να συνθηκολογήσει και ο εργαζόμενος λαός που σήκωσε το βάρος του πολέμου χρειαζότανε η παρατεταμένη βία και τρομοκρατία. Έτσι άρχιζε ο εμφύλιος πόλεμος, ο εμφύλιος σπαραγμός, που έγινε παιχνίδι στα χέρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την έξαψη σε διεθνή κλίμακα του ψυχρού πολέμου και του εξοβελισμού όχι μόνο του ΚΚΕ μα της Αριστεράς από τον πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό χώρο. Χώρο, που κατέχτησε και κληροδότησε την αμέσως επόμενη περίοδο από το τέλος του πολέμου σε αυτήν το Έπος της αντιφασιστικής αντίστασης, με στέρεες βάσεις στην πολιτική λειτουργία της χώρας και αναφορές στον κοινωνικό της ιστό.
Ο εμφύλιος υπήρξε ένας μοναχικός πόλεμος χωρίς καμία ουσιαστική επίδραση στην διεθνή σκηνή. Και παρά την έκταση που πήρε εδαφικά και ιδεολογικά ο κομμουνισμός μετά το τέλος του πολέμου ελάχιστα προσέβλεπε στις επαναστατικές ανατροπές ακόμα και για τους πλέον ιδεολογικούς απελευθερωτικούς σκοπούς. Πρώτη προτεραιότητα ήταν η διατήρηση των κεκτημένων.
Το ημερολόγιο έγραφε 29 Αυγούστου 1949 όταν όλοι γνώριζαν ότι ο πόλεμος τελείωσε. Τα αεροπλάνα Χελντάιβερς που έριχναν τις βόμβες ΝΑΠΑΛΜ έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και αυτό το τέλος ήρθε την ίδια χρονική στιγμή με την επίσημη διχοτόμηση της Γερμανίας. Και λίγο αργότερα η Δυτική Γερμανία εγκατέστησε το Γενικό Προξενείο της στην Αθήνα ,και το πρώτο πράγμα που έκαναν οι διπλωμάτες Γερμανοί ήταν να καταθέσουν στεφάνη στον Άγνωστο Στρατιώτη με την αφιέρωση: «Στους ήρωες που έπεσαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδας»
Ποιους «ήρωες» εννοούσαν;
Τους Έλληνες φαντάρους που έπεσαν στον εμφύλιο ή τους Γερμανούς που «αγωνίστηκαν εναντίων των κομμουνιστών που οι Άγγλοι είχαν παραχαϊδέψει» όπως δήλωσε ο Πρόξενος Κάρλ Κνόκε;
«Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθεί “δώρον του Υψίστου”. Αλλά, διά να υπάρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνο με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να γίνη η Στάσις – “το δώρον του Υψίστου” – έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του».
Ένα όργιο τρομοκρατίας ξεκινά υποκινούμενο από το επίσημο κράτος μα και από αυτόνομες μισθοφορικές παρακρατικές συμμορίες ενάντια στην Αριστερά. Το ΚΚΕ όμως ως ηγετική δύναμη μέσα στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ μένει πιστό στο πλαίσιο της συμφωνίας της Βάρκιζας και αποφασίζει την τρομοκρατία να την αντιμετωπίσει με μαζική λαϊκή κινητοποίηση και με γενικές απεργίες. Στα πλαίσια της νομιμότητας όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά την Βάρκιζα.. Διεκδικώντας μέσα στο υπάρχων πολιτικό αστικό πλαίσιο μια δικαιότερη κατανομή και μια ισχυρή πολιτική θέση.Το ίδιο εξάλλου δεν είχαν πράξει και τα ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα σε Γαλλία και Ιταλία;
Για την αστική τάξη το μέλημα ήταν η αποτροπή μιας λαϊκής εξουσίας και η εγκαθίδρυση και σταθεροποίηση του αστικού κράτους. Γιατί ακριβώς το ζήτημα της εξουσίας ακόμα και μετά την συμφωνία της Βάρκιζας μα και των εκλογών του Μαρτίου ,δεν ήταν λυμένο. Ο συσχετισμός ήταν σε βάρος των πολιτικών που είχαν κρυφτεί στο Κάιρο και εχθρικό απέναντι σε πολιτικούς που είχαν συνεργαστεί με τους Φασίστες. Και το ζήτημα της εξουσίας δεν μπορούσε να λυθεί διαφορετικά, αφού η συντριπτική πλειοψηφία του λαού ήθελε δική του εξουσία ανεξάρτητα από το αν το ΚΚΕ μα και το ΕΑΜ αυτό το θέμα δεν το είχε λυμένο. Επιδίωξη του καθεστώτος, ήταν ο Εμφύλιος προκειμένου να θεμελιωθεί το τσάκισμά των λαϊκών δυνάμεων.
Για να συνθηκολογήσει και ο εργαζόμενος λαός που σήκωσε το βάρος του πολέμου χρειαζότανε η παρατεταμένη βία και τρομοκρατία. Έτσι άρχιζε ο εμφύλιος πόλεμος, ο εμφύλιος σπαραγμός, που έγινε παιχνίδι στα χέρια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού για την έξαψη σε διεθνή κλίμακα του ψυχρού πολέμου και του εξοβελισμού όχι μόνο του ΚΚΕ μα της Αριστεράς από τον πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό χώρο. Χώρο, που κατέχτησε και κληροδότησε την αμέσως επόμενη περίοδο από το τέλος του πολέμου σε αυτήν το Έπος της αντιφασιστικής αντίστασης, με στέρεες βάσεις στην πολιτική λειτουργία της χώρας και αναφορές στον κοινωνικό της ιστό.
Ο εμφύλιος υπήρξε ένας μοναχικός πόλεμος χωρίς καμία ουσιαστική επίδραση στην διεθνή σκηνή. Και παρά την έκταση που πήρε εδαφικά και ιδεολογικά ο κομμουνισμός μετά το τέλος του πολέμου ελάχιστα προσέβλεπε στις επαναστατικές ανατροπές ακόμα και για τους πλέον ιδεολογικούς απελευθερωτικούς σκοπούς. Πρώτη προτεραιότητα ήταν η διατήρηση των κεκτημένων.Το ημερολόγιο έγραφε 29 Αυγούστου 1949 όταν όλοι γνώριζαν ότι ο πόλεμος τελείωσε. Τα αεροπλάνα Χελντάιβερς που έριχναν τις βόμβες ΝΑΠΑΛΜ έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Και αυτό το τέλος ήρθε την ίδια χρονική στιγμή με την επίσημη διχοτόμηση της Γερμανίας. Και λίγο αργότερα η Δυτική Γερμανία εγκατέστησε το Γενικό Προξενείο της στην Αθήνα ,και το πρώτο πράγμα που έκαναν οι διπλωμάτες Γερμανοί ήταν να καταθέσουν στεφάνη στον Άγνωστο Στρατιώτη με την αφιέρωση: «Στους ήρωες που έπεσαν για την ανεξαρτησία της Ελλάδας»
Ποιους «ήρωες» εννοούσαν;
Τους Έλληνες φαντάρους που έπεσαν στον εμφύλιο ή τους Γερμανούς που «αγωνίστηκαν εναντίων των κομμουνιστών που οι Άγγλοι είχαν παραχαϊδέψει» όπως δήλωσε ο Πρόξενος Κάρλ Κνόκε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου