Ευτυχώς, βαστάν οι δρόμοι ακόμη, κι όσοι δεν σκύβουν το κεφάλι δεν είναι μόνοι.
Στιγμές εξέγερσης ζει η βόρεια Ισπανία εδώ και αρκετές εβδομάδες. Οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για νέες περικοπές στους μισθούς, απολύσεις και κλείσιμο πολλών ορυχείων -στο πλαίσιο των μέτρων λιτότητας που θέλει να επιβάλλει- είχαν σαν αποτέλεσμα οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις να οξυνθούν. Και δεν εννοούμε μόνο εκείνες τις αντιθέσεις που αφορούν το οικονομικό στάτους του πληθυσμού και τις ανισότητες που παρατηρούνται, αλλά κυρίως την αντιμαχία που πυροδοτείται και οξύνεται όταν η συνείδηση των καταπιεσμένων ενεργοποιείται παίρνοντας θέση στο πόλεμο που εξαπολύει η κυριαρχία. Έτσι, χιλιάδες άνθρωποι αποφάσισαν πως δεν πρόκειται να δεχτούν μοιρολατρικά την εξαθλίωση που τους επαγγέλλονται αλλά και ούτε πρόκειται να «βάλουν πλάτη» ώστε να λεηλατηθεί περαιτέρω η ζωή τους με σκοπό τη διάσωση των τραπεζικών κερδών και τελικά τη φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Οι «από κάτω» ανάγκασαν με την πίεσή τους προς τις ηγεσίες των συμβιβασμένων συνδικάτων να κηρύξουν απεργία (περίπου 20 ημέρες έως σήμερα) αλλά δεν έμειναν μονάχα εκεί. Προχώρησαν και σε μεγάλες διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις, οι οποίες όμως δέχτηκαν την άγρια καταστολή της αστυνομίας με τη χρήση δακρυγόνων και πλαστικών σφαιρών. Απέναντι στην κρατική επιθετικότητα και τις πλαστικές σφαίρες των κατασταλτικών μηχανισμών, οι απεργοί και οι αλληλέγγυοι απάντησαν με φλεγόμενα οδοφράγματα, με χρήση μέσων
αυτοπροστασίας (όπως ασπίδες κ.ά.) αλλά και με αυτοσχέδιες ρουκέτες. Αξίζει τέλος να σημειωθεί πως ο τοπικός πληθυσμός παρέχει την έμπρακτη και ηθική του αλληλεγγύη στους απεργούς. «Δεν θα σταματήσουμε. Θα κουραστούν πριν από μας»
ΥΓ: Όπως πάντα έτσι και τώρα οι συγκρούσεις αγωνιζόμενων ανθρώπων με την αστυνομία στο εξωτερικό δεν αποτελούν για τα media ούτε «ακραίες πράξεις» ούτε πράξεις «μπαχαλάκηδων» και «βανδάλων». Σε κάθε άλλη εσωτερική κοινωνική σύγκρουση, τα υποκείμενα ενός μαχητικού αγώνα θα ονομάζονταν «κουκουλοφόροι», «ταραξίες», «μειοψηφίες του χάους και της βίας»… Στο ίδιο μοτίβο, οι παρούσες συγκρούσεις στο εξωτερικό αποτελούν για πολλά κόμματα της ελληνικής αριστεράς (και ιδιαιτέρως για το «κόμμα του λαού») επαναστατικές δράσεις. Σε κάθε άλλη εσωτερική κοινωνική σύγκρουση, τα υποκείμενα αυτών των συγκρούσεων θα βαφτίζονταν «προβοκάτορες».
http://thersitis.espiv.net/
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1409313
κι εμείς τους παραχωρήσαμε τα μέσα με μεγαλοψυχία...
ΑπάντησηΔιαγραφή