φοβού τη λαβωμένη μάνα...

Υπουργός Δικαστηρίων
& Καταπάτησης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Δε θυμάμαι πόσο πονούσα όταν σε γένναγα…

ούτε πόσο μόχθησα όσο σε μεγάλωνα…

θυμάμαι όμως τα γέλια και την ανεμελιά μας, την τρυφερή αγκαλιά σου και τα παραμύθια που σκαρώναμε…

τα ταξίδια σε φανταστικούς κόσμους, χτισμένους με αγάπη για τα πάντα…

δίκαιους…

χωρίς αυτούς…

θυμάμαι που ορκιζόμασταν να μην ξεχάσουμε ποτέ τα όνειρά μας, να μην τα πούμε ποτέ «ουτοπία»…

Κι ήρθε τώρα ο ΣΠΙΟΥΝΟΣ να μου πει, πως όλα αυτά είναι κακούργημα!

και σ’ έκλεισε στο υγρό, ανήλιαγο κελί…

Βάστα μωρό μου…

μου το οφείλεις…

για να μπορέσω κι εγώ να κρατήσω τον όρκο μου!

funis