Λατινική Νομισματική Ενωση

Οι νομισματικές ενώσεις έρχονται και παρέρχονται: Στη νεότερη ιστορία της η Ελλάδα έχει διατελέσει μέλος διαφόρων τέτοιων ενώσεων - το 1865 εντάχθηκε στη Λατινική Νομισματική Ενωση. Απ' όπου εκδιώχθηκε το 1908.

Η Λατινική Νομισματική Ενωση είναι μία μόνο από τις 69 νομισματικές ενώσεις που διαλύθηκαν κατά τη διάρκεια του προηγούμενου αιώνα.

Η Λατινική Νομισματική Ένωση (ΛΝΕ) ιδρύθηκε τον 19ο αιώνα, σε μια προσπάθεια για ενοποίηση πολλών ευρωπαϊκών νομισμάτων σε ένα ενιαίο νόμισμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε όλα τα κράτη μέλη σε μια εποχή που τα περισσότερα εθνικά
νομίσματα εξακολουθούσαν να είναι άμεσα συνδεδεμένα με τον χρυσό και τον άργυρο. Ιδρύθηκε το 1865 και διαλύθηκε το 1927.

Ιστορικό
Το 1865, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ιταλία και η Ελβετία ιδρύουν την Ένωση και συμφωνούν να αλλάξουν τα εθνικά τους νομίσματα σε ένα πρότυπο σύμφωνα με το οποίο κάθε νομισματική μονάδα του κάθε κράτους θα ισούται με 4,5 γραμμάρια αργύρου ή 0,290322 γραμμάρια χρυσού και θα είναι ελεύθερα ανταλλάξιμα. Ουσιαστικά δηλαδή οριζόταν μία σταθερή σχέση μεταξύ χρυσού και αργύρου με αναλογία 15,5 προς 1 μέσα στους κόλπους της ένωσης. Οι ισοτιμίες μεταξύ των νομισμάτων της κάθε χώρας ήταν 1:1.

Αργότερα προσχωρήσαν στην ένωση η Ισπανία και η Ελλάδα το 1868, και η Ρουμανία, η Αυστρία, η Βουλγαρία, η Βενεζουέλα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο, το Σαν Μαρίνο και το Παπικό κράτος το 1889. Το 1904 οι Δανικές Δυτικές Ινδίες επίσης υιοθέτησαν αυτό το πρότυπο, παρόλο πού δεν είχαν επίσημα ενσωματωθεί στη ΛΝΕ.

Η αποτυχία
Προς το τέλος της δεκαετίας του 1870 οι κεντρικές τράπεζες των περισσότερων ευρωπαϊκών κρατών αρχίζουν να αυξάνουν τα αποθέματά τους σε χρυσό σε βάρος του αργύρου. Ένα επίσης σημαντικό πρόβλημα της ΛΝΕ ήταν ότι παρέλειψε να θέσει εκτός νόμου την εκτύπωση χαρτονομισμάτων με βάση το διμεταλλικό νόμισμα. Μια αδυναμία που εκμεταλλεύθηκε η Γαλλία και η Ιταλία, που με τυπωμένα χαρτονομίσματα χρηματοδοτούσαν δικές τους δαπάνες, "αναγκάζοντας τα άλλα μέλη της Ένωσης να φέρουν μέρος του κόστους της δημοσιονομικής σπατάλης, εκδίδοντας χαρτονομίσματα με βάση το νόμισμά τους" .

Η συνεχής διαρροή μεταλλικών νομισμάτων στο εξωτερικό και η συνεχής αλλαγή των σχέσεων χρυσού-αργύρου, προκαλούν, ιδιαίτερα στην ιταλική και ελληνική οικονομία, μεγαλύτερες νομισματικές αρρυθμίες. Ιδιαίτερα πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας οδηγούν στην επίσημη αποβολή της από τη Λατινική Νομισματική Ένωση το 1908. Επανεντάχθηκε το 1910.

Όλα αυτά τα προβλήματα, η πολιτική αναταραχή στις αρχές του εικοστού αιώνα και η έναρξη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου είχαν ήδη, εκ των πραγμάτων, αδρανοποιήσει τη Λατινική Νομισματική Ένωση κατά την δεκαετία του '20.

Διαλύθηκε επίσημα το 1927.