Υπήρξα μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη της 17 Νοέμβρη στο Εφετείο. Φυσικά, όχι μόνο δεν μετανιώνω, αλλά είμαι και περήφανος γι' αυτό. Όχι γιατί εγκρίνω τη μορφή αγώνα που επέλεξε -αν συμφωνούσα κι εγώ όπλο θα είχα πάρει- αλλά γιατί δεν βάζω στην ίδια μοίρα τους ατιμώρητους από την κρατική δικαιοσύνη κάθε είδους εγκληματίες (χουντικούς υπουργούς και βασανιστές, επικεφαλής των δολοφονικών ΜΑΤ, εισαγγελείς χωμένους μέχρι τον λαιμό στη διαπλοκή, επιχειρηματίες που έστησαν δουλειές πάνω σε πτώματα εργαζομένων, πράκτορες ξένων μυστικών υπηρεσιών και εγκληματίες πολέμου κ.λπ.), με αυτούς που θεώρησαν υποχρέωσή τους να τους εκτελέσουν.
Οι πρώτοι ήταν εχθροί μου και εχθροί της κοινωνίας.
Οι δεύτεροι σύντροφοι που έκαναν λάθος.
Όχι γιατί εκτέλεσαν τα κοινωνικά παράσιτα, αλλά γιατί θεωρώ αδιέξοδη τη μορφή αγώνα που επέλεξαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου