Ο αναγνώστης του εν λόγω άρθρου θα αντιμετωπίσει μια συγκεκριμένη οπτική για τα γεγονότα της Κύπρου το μοιραίο καλοκαίρι του 1974. Όμως η προσεκτική μελέτη «ΚΥΡΟΙ ΠΑΤΕ ΓΙΑ ΥΠΝΟ. Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΖΗΣΕ ΕΝΑΣ ΛΟΧΑΓΟΣ ΤΗΣ 31ης ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ» (ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Ε.Α. ΕΠΙΤΙΜΟΣ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ 1ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ), ανεξάρτητα την εθνικιστική και μιλιταριστική ιδεολογία του συγγραφέα (γαλουχημένος στον στρατό της Μετεμφυλιακής Ελλάδας, συμμετέχων στα πραξικοπήματα των Ενόπλων Δυνάμεων σε Ελλάδα και Κύπρο, που αισθάνεται υπερήφανος γιατί ο τόπος της καταγωγής του, η Σκουληκαριά, υπήρξε αρχηγείο του στρατηγού Ζέρβα, δηλώνοντας τέλος την απέχθεια του για τους ανυπότακτους και φυγόστρατους κλπ), προσφέρει μια ξεχωριστή ευκαιρία αφού ο ίδιος υπηρέτησε ως λοχαγός στην Κυπριακή 31 Μοίρα Καταδρομών την περίοδο 1973-74. Και ιδιαίτερα σήμερα έχουμε ανάγκη την ιστορική μνήμη καθώς ολόκληρο το αστικό σύστημα εξουσίας απαιτεί την επιβολή έκτακτης ανάγκης (και τη δρομολογεί) ώστε να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση και να διαμορφωθούν οι νέοι όροι της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Συστατικό στοιχείο του Κοινοβουλευτικού Ολοκληρωτισμού πλέον και η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή, που ολοένα και πιο θαρρετά προπαγανδίζει την ιδεολογική της συγγένεια με την Χούντα των Συνταγματαρχών, που διαλαλεί «τι καλά που ήταν στην Επταετία», πριν έρθουν «οι κλέφτες και οι φαύλοι της Μεταπολίτευσης»!
Με αφορμή την συμπλήρωση λοιπόν 38 χρόνων από το Πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη κατά του Μακάριου, που έδωσε την αφορμή για τη βάρβαρη Τουρκική Εισβολή-Κατοχή, γεγονός που είναι εξαφανισμένο από την ατζέντα των ακροδεξιών και των φασιστικών οργανώσεων, μας δίνετε η δυνατότητα να γνωρίσουμε από πρώτο χέρι τους αξιωματικούς της ΕΛΔΥΚ και της Εθνικής Φρουράς (Ε.Φ). Έχουμε επομένως την ευκαιρία να διαβάσουμε για τα αφανέρωτα εγκλήματα του ελληνικού στρατού τόσο εναντίον της Κυπριακής Δημοκρατίας, όσο και για τα Εγκλήματα Πολέμου που
διέπραξε. Επίσης, να μοιραστούμε μαζί τους την αίσθηση του αναλώσιμου πιονιού που βίωσαν στα χέρια της τότε ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας. Το πώς τους αντιμετώπισε το αστικό κατεστημένο της Μεταπολίτευσης. Απαξίωση και δαιμονοποίηση των χαμηλόβαθμων μαχητών όταν επιβραβεύονταν οι στρατηγοί της Χούντας. Αδιαφορία για τα τραύματα, ψυχολογικά και σωματικά των μαχητών της ΕΛΔΥΚ. Ο απίστευτος καιροσκοπισμός του ελληνικού κράτους και των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αποκαλύπτεται μέσω της μεθοδευμένης αναγνώρισης και ηθικής στήριξης των Ελδυκάριων τη δεκαετία του 90′, όταν διαμέσου αυτών, πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για την αντίστοιχη «στήριξη» των Μισθοφορικών ελληνικών στρατευμάτων που πολεμούν στις αποστολές εκτός συνόρων. Τέλος, ένα τμήμα των τότε πρωταγωνιστών αξιωματικών «επιστρατεύονται» από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ προκειμένου να οργανωθούν τα τμήματα των Ενόπλων Δυνάμεων που αποστέλλονται από τη δεκαετία του 90′ και μετά, στο εξωτερικό, στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων του ΝΑΤΟ-ΟΗΕ-ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΥ. Ο λοχαγός της Χούντας στην Κύπρο, το 1995 προήχθη σε υποστράτηγο και διετέλεσε διευθυντής της ΙΙ Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικού στην Έδεσσα. Το 1997, προήχθη στο βαθμό του αντιστράτηγου και διοίκησε επί διετία το Β’ Σώμα Στρατού στην Βέροια και εν συνεχεία, την περίοδο 1999-2000, την 1η Στρατιά.
Αλήθεια αυτού του είδους οι μαρτυρίες πόσο απέχουν από την ιστορία της λήθης της Ρεπούση και τον εθνοκάπηλο καιροσκοπισμό του ΛΑΟΣ, του Καμμένου και της Χρυσής Αυγής. Αποκαλύπτοντας ότι ο κύκλος της Μεταπολίτευσης έκλεισε, ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός επελαύνει, η αντεργατική-αυταρχική και φιλοπόλεμη πολιτική ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΔΗΜΑΡ-Ε.Ε-ΔΝΤ έχει και συνέχεια και συνέπεια. Ας δώσουμε το λόγο στον αντιστράτηγο ε.α. Ε.Σταμάτη.
Στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, ο Ε.Σταμάτης φτάνει στην Κύπρο ως αξιωματικός της Κυπριακής Εθνικής Φρουράς. Απόδειξη των παραβιάσεων των Συνθηκών 1959-1960 από το ελληνικό κράτος αποτελεί το γεγονός ότι όσοι Έλληνες αξιωματικοί προορίζονταν για την Ε.Φ. είχαν πλαστά χαρτιά. Ο Ε.Σταμάτης είχε δελτίο ταυτότητας με ένδειξη «οδηγός αυτοκινήτου». Γαλουχημένος στο «αυτονόητο» αίτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, θεωρώντας «αλύτρωτους» τους ελληνικούς πληθυσμούς της Κύπρου και τους Βορειοηπειρώτες, πιστεύοντας ότι ήταν «υποχρέωση της Ελλάδας» η αποστολή της λαθραίας μεραρχίας, θωρώντας την Κύπρο ως «πρώτη γραμμή του Ελληνισμού» όπου μπορεί κάποιος αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων «να δοκιμαστεί επαγγελματικά προσφέροντας και στην πατρίδα», ζητούσε επίμονα από το 1968 μετάθεση στη Μεγαλόνησο.
Η Κύπρος παρουσιάζεται ως ένα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας, με τις βρετανικές βάσεις και τους Τουρκοκύπριους εγκατεστημένους σε θύλακες «κράτος εν κράτει» και τους Ελληνοκύπριους διχασμένους και εμπλεκόμενους σε ένα σκληρό εμφύλιο μεταξύ Γριβικών-Ενωτικών (ΕΟΚΑ Β’) και Μακαριακών (ΕΦΕΔΡΙΚΟ ΣΩΜΑ), ενώ επισημαίνονται διάφοροι παρακρατικοί και καπεταναίοι με οπαδούς και υποτακτικούς παρανόμως οπλοφορούντες. Η Εθνική Φρουρά (Ε.Φ.) είχε εκκαθαριστεί από τους Γριβικούς αξιωματικούς (οπαδοί της εντοπίζονται μεταξύ των εφέδρων, οι οποίοι με την ανοχή των Ελλαδιτών αξιωματικών δημιουργούσαν καθεστώς ανωμαλίας μέσα στα στρατόπεδα, ενώ διαπιστώνεται το φαινόμενο, να υπερισχύει μεταξύ των Κυπρίων η ιεραρχία της ΕΟΚΑ Β’) και οι Ελλαδίτες αξιωματικοί ενώ τυπικά ήταν ουδέτεροι και υπάκουοι στη νόμιμη κυβέρνηση του Μακαρίου, ανεπισήμως δεν έκρυβαν την συμπάθεια τους στην ΕΟΚΑ Β (στις μοίρες καταδρομών ο διοικητής και υποδιοικητής, οι διοικητές των λόχων και ορισμένοι κατώτεροι αξιωματικοί ήταν όλοι Ελλαδίτες αξιωματικοί). Δεν είναι τυχαία η επισήμανση ότι «ήταν γνωστή και πλήρως δικαιολογημένη η δυσπιστία των Κυπρίων προς κάθε μη Κύπριο», γεγονός που καθιστούσε τη διοίκηση των Κυπρίων αξιωματικών και στρατιωτών μια ιδιαιτέρως δύσκολη υπόθεση.
Η μητροπολιτική Ελλάδα, πιστεύει ο συγγραφέας, υπήρξε κατώτερη των περιστάσεων, δεν κατόρθωσε να ελέγξει τα πράγματα, να χαράξει «εθνική γραμμή» και να συντονίσει τις «εθνικές προσπάθειες». Η οπτική του Ε.Σταμάτη είναι ξεκάθαρη: η λύση του Κυπριακού ζητήματος δεν εξαρτάται από την συνεννόηση των δύο Κυπριακών κοινοτήτων, αλλά είναι πρόβλημα του ελληνισμού, που αντί να συντονίζεται, δρα με βάση το προπατορικό αμάρτημα της διχόνοιας «ενώ ο εχθρός είναι εν όψει, εμείς προχωρούσαμε χωρίς πυξίδα και αφήναμε το σαράκι να κατατρώγει τα σωθικά και να στεγνώνει την ικμάδα του Ελληνισμού».
Στο απόσπασμα που ακολουθεί αποκαλύπτεται ότι οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις (ΕΛΔΥΚ, αξιωματικοί Εθνικής Φρουράς, ΚΥΠ κλπ) έχουν χάσει τον χαρακτήρα της Εγγυήτριας Δύναμης της Ανεξάρτητης Κυπριακής Δημοκρατίας, έχοντας αναλάβει ρόλο υπονόμευσης και κατάργησης της. Για αυτό αντιμετωπίζονται εχθρικά από τον Κυπριακό λαό που δεν πρόσκεινται στην εθνικιστική και δολοφονική οργάνωση ΕΟΚΑ Β’, με αποτέλεσμα να προκαλούνται ολοένα αυξανόμενα πολεμικά επεισόδια μεταξύ Ελληνικών και Κυπριακών δυνάμεων:
«Μάλιστα δε, σε μια περίπτωση, άνδρες του Εφεδρικού Σώματος, με περίσσια απιστία και υπό την απειλή των όπλων, κακοποίησαν άοπλους εξοδούχους οπλίτες της 31 ΜΚ στο κέντρο της Λευκωσίας. Σε άλλη περίπτωση, ένοπλοι αστυνομικοί της φρουράς του προεδρικού μεγάρου απείλησαν Ελλαδίτη υπολοχαγό της 32ης ΜΚ και κατακράτησαν ως λάφυρο το όχημα LAND ROVER, με το οποίο ως συνοδηγός είχε μεταβεί εκεί για υπηρεσιακούς λόγους. Αυτό συνέβη με τη δικαιολογία ότι στο αλεξήμενο του οχήματος υπήρχε αυτοκόλλητη φωτογραφία του στρατηγού Γρίβα-Διγενή. Στην εξέλιξη του επεισοδίου, οι αστυνομικοί έδειραν ανηλεώς Δόκιμο Έφεδρον Αξιωματικό (ΔΕΑ) της ίδιας Μονάδος, ο οποίος εκτελούσε υπηρεσία στο προεδρικό μέγαρο και προσπάθησε να προστατεύσει τον υπολοχαγό. Τις ίδιες εκείνες μέρες, άνδρες του Εφεδρικού Σώματος, με την απειλή των όπλων, ακινητοποίησαν όχημα γενικής χρήσεως με επιβαίνουσα διμοιρία της 32 ΜΚ, διότι οι καταδρομείς τραγούδαγαν πατριωτικά εμβατήρια και αναφωνούσαν ενωτικά συνθήματα, όπως «ΕΛΛΑΣ-ΚΥΠΡΟΣ-ΕΝΩΣΙΣ» και άλλα. Χρειάστηκε να κινηθεί ο λόχος επιφυλακής από το στρατόπεδο της Μοίρας, προκειμένου να απελευθερωθεί η αιχμάλωτη διμοιρία».
Καχυποψία, μίσος, εχθρότητα χωρίζει τα ελληνικά στρατεύματα στην Κύπρο από την πλειοψηφία του κυπριακού λαού και τις πιστές στην κυβέρνηση Μακαρίου στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις: «ήταν η πρώτη φορά κατά την οποία η αστυνομία έθετε υπό παρακολούθηση και προκαλούσε ανοικτά την Ε.Φ. Ήταν η πρώτη φορά κατά την οποίαν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί είχαν γίνει στόχος της αστυνομίας, τουλάχιστον παρακολουθήσεως, ενώ δεν έλλειπαν και κάποιες αόριστες πληροφορίες περί επικειμένων βιαιοτήτων ή δολοφονιών εις βάρος των ίδιων και των οικογενειών τους». Η προπαγάνδα του Ε.Σταμάτη και η προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων εναντίον των φίλα προσκείμενων δυνάμεων στο Μακάριο, απηχεί ως ένα βαθμό και το πολιτικό κλίμα της εποχής.
Ταυτόχρονα, ο Ε.Σταμάτης εντοπίζει τεράστια προβλήματα στην Άμυνα της Κύπρου (οργάνωσης και εκπαίδευσης των στρατευμάτων, ελλιπής και πεπαλαιωμένος εξοπλισμός, ανυπαρξία αντιαεροπορικής άμυνας, αντικειμενικές δυσχέρειες αποτελεσματικής επέμβασης της Ελλάδας). Δε μασά τα λόγια του όταν αναφέρεται στα τρία αδύναμα σημεία της κυπριακής άμυνας.
1. Ποιότητα και νοοτροπία στελεχών, καθώς δε λείπουν αυτοί που μέσω της μετάθεσης στην Κύπρο επιδιώκουν να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα. 2. Ποιότητα μονάδων, καθώς ιδιαίτερα οι επιστρατευόμενες ήταν ανεκπαίδευτες. 3. Εφησυχασμός.
ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 15ης ΙΟΥΛΙΟΥ 1974
Μετά το Πάσχα του 1974 η 31η Μοίρα Καταδρομών μεταστάθμευσε στην Αθαλάσσα Λευκωσίας. Οι σχέσεις Χούντας και Μακαρίου οξύνονται, μεταξύ Εφεδρικού και Ε.Φ-ΕΛΔΥΚ επικρατεί εχθρότητα, ενώ η απαίτηση του Μακάριου να απολύσει το 50% των ανδρών της Ε.Φ. και να ζητήσει με σχετικές επιστολές στην ελληνική κυβέρνηση να ανακαλέσει το 80% των Ελλαδιτών αξιωματικών, κατηγορώντας τους ότι δρουν αποσταθεροποιητικά, ωθεί την Χούντα των Αθηνών να λάβει την οδυνηρή απόφαση του πραξικοπήματος. Σε κάθε ευκαιρία ο Ε.Σταμάτης δικαιολογεί την ΕΟΚΑ Β’-Ενωτικούς και ρίχνει την ευθύνη των δραματικών εξελίξεων στο Μακάριο. Ο αρχηγός της Ε.Φ. αντιστράτηγος Γ.Ντενίσης φεύγει στην Αθήνα και τον αντικαθιστούν με τον ταξίαρχο Μ.Γεωργίτση που θα κινήσει τα νήματα για την ανατροπή Μακαρίου. Πράγματι, στις 12-7-1974, ο συνταγματάρχης Κ.Κομπόκης συγκεντρώνει τους Ελλαδίτες αξιωματικούς των τριών Μοιρών Καταδρομών και εκδίδει την προειδοποιητική διαταγή ανατροπής του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιρρίπτοντας του τις ευθύνες εξαιτίας των στρατιωτικών αλλαγών που απαιτούσε.
Σοκάρουν οι αποκαλύψεις: «Η ενέργεια θα είναι κανονική στρατιωτική επιχείρηση της Ε.Φ., διαταχθείσα υπό της στρατιωτικής ιεραρχίας. Επομένως, δεν τίθεται θέμα μυήσεως των στελεχών ή διλήμματος ως προς την συμμετοχή». Δηλαδή, αξιωματικοί μιας ξένης χώρας, που βρίσκονται παράνομα στην Κύπρο, διατάζονται από την Χούντα της Αθήνας να εκτελέσουν πραξικόπημα εναντίον της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης, διοικώντας τα στρατεύματα της χώρας αυτής!!!
Η πεμπτουσία της αστικής αντίληψης για το ρόλο του στρατιώτη και την στάση του σε τέτοιες περιπτώσεις, που καθόρισε και την προσωπική του στάση, βγαίνει αβίαστα από τα χείλη του Ε.Σταμάτη: «γνωρίζοντας το αξίωμα ότι ο στρατιώτης σε τέτοιες περιπτώσεις εκτελεί πιστά τις διαταγές του προϊσταμένου του, χωρίς να είναι σε θέση να κρίνει την ορθότητα και νομιμότητα τους, ανέλαβα την ευθύνη.». Η θέση «πρώτα εκτελείς και μετά βγαίνεις παραπονούμενος» φαντάζει εξτρεμισμός για τους ανθρώπους που έχουν γαλουχηθεί να υπηρετούν πιστά, να μην αμφισβητούν ποτέ την ιεραρχία, έστω και αν αυτές οι αντιλήψεις έφεραν τους Συνταγματάρχες, οδήγησαν στα εγκλήματα ενάντια στην Κυπριακή δημοκρατία, έβαλαν τα τανκς στο Πολυτεχνείο. Και αυτός ο άνθρωπος, όπως και τόσοι άλλοι, επί σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ανέλαβε όλες αυτές τις κρίσιμες θέσεις στην στρατιωτική ιεραρχία. Υπηρετώντας πιστά την Χούντα των Συνταγματαρχών, αλλά και τη Χούντα των Εκσυγχρονιστών. Προηγουμένως, ο συγγραφέας έχει προϊδεάσει ότι είναι οπαδός της ΕΝΩΣΗΣ.. Όπως ομολογεί και σε άλλο σημείο του βιβλίου του, ο Ε.Σταμάτης είχε εμπειρία πραξικοπημάτων αφού στις 13 Δεκεμβρίου 1967 πολέμησε για (3) ολόκληρες ώρες τις πιστές στο βασιλιά δυνάμεις της Πολεμικής Αεροπορίας στην πολιορκούμενη Πτέρυγα Μάχης της Ελευσίνας και αργότερα της Τανάγρας.
Μπορεί βεβαίως στα πραξικοπήματα ο Ε.Σταμάτης να έδειξε συμπεριφορά υπάκουου αξιωματικού, δε συνέβη όμως το ίδιο και απέναντι στον τουρκικό στρατό εισβολής. Εκεί ξέχασε τα όσα αναφέρει περί σεβασμού της ιεραρχίας και υποχρέωσης εκτέλεσης της διαταγής και αρνήθηκε να προχωρήσει στην πραγματοποίηση αντεπίθεσης στην πεδινή θέση της Μιας Μηλιάς, κρίνοντας την «ως αποστολή αυτοκτονίας». Περίεργη πραγματικά αντίληψη περί σεβασμού του Στρατιωτικού Κανονισμού: όπου δεν κινδυνεύουμε και έχουμε υπεροπλία το παίζουμε υπέρμαχοι της ιεραρχίας και της πειθαρχίας, όπου βρισκόμαστε εμείς σε επικίνδυνη θέση και απειλείται βάσιμα η ζωή μας, εξετάζουμε τις διαταγές, τις κρίνουμε και αρνούμαστε να τις εκτελέσουμε!!!
Αξίζει να δει κανείς την περιγραφή της εκδήλωσης του πραξικοπήματος καθώς φανερώνει την ολόπλευρη ελληνική συμμετοχή στην πραγμάτωση του «Η 32η, ενισχυμένη με λόχο της 31ΜΚ και με τεθωρακισμένα, κατέλαβε το προεδρικό μέγαρο. Κάποιο τμήμα της ΕΛΔΥΚ εξασφάλισε τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου της Λευκωσίας τις οποίες εν συνεχεία, παρέδωσε στην 33 ΜΚ. Οι δυνάμεις της Ε.Φ. επεκράτησαν. Σε δεύτερον χρόνο, κατελήφθησαν κάποιοι δευτερεύοντες στόχοι, όπως η αρχιεπισκοπή την οποία κατέλαβε η 33 ΜΚ αργά το δειλινό της 15ης Ιουλίου. Αν και τα περιστατικά αντεκδίκησης μεταξύ των Κυπρίων ήταν πάμπολλα, η εμφύλια σύγκρουση σκληρή, το ιδεολόγημα περί «πραξικόπημα εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» φαντάζει ψεύτικο και ταυτόχρονα κουτοπόνηρο τέχνασμα καθησυχασμού των Τουρκοκυπρίων και στέρησης στην Τουρκία του προσχήματος εισβολής. Παράλληλα, λειτούργησε και ως δικαιολογία των Ακροδεξιών προκειμένου να αποποιηθούν των ευθυνών τους για το τεράστιο έγκλημα εναντίον του Κυπριακού λαού. Εξάλλου κατατροπώθηκε από τον ανατραπέντα πρόεδρο Μακαρίου ακόμη και στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.
Ο ΑΤΤΙΛΑΣ Ι
Το κλίμα ανησυχίας και η έρπουσα φημολογία «οι Τούρκοι στην Κερύνεια» γίνονταν ολοένα εντονότερα, καθώς ο ανεπτυγμένος τουρκικός στόλος στα ανοικτά της Κύπρου δημιουργούσε βεβαιότητα άμεσης απόβασης στις ακτές της Κερύνειας. Αλλά οι πραξικοπηματικές δυνάμεις ήταν διασκορπισμένες, ενταγμένες στο κυνήγι των υποστηρικτών της νόμιμης κυβέρνησης, μακριά από τις προγραμματισμένες θέσεις άμυνας τους. Και ενώ διοικητές μονάδων και αξιωματικοί συγκεντρώνονται στα γραφεία του ΓΕΕΦ, τη νύχτα πριν την εισβολή, απαιτώντας οδηγίες και έκδοση διαταγών επάνδρωσης των θέσεων άμυνας, ένας ταγματάρχης του Γραφείου Επιχειρήσεων τους καθησυχάζει: «Κύριοι μην ανησυχείτε. Μας διαβεβαίωσαν από πάνω (Ελλάδα) ότι οι Τούρκοι κάνουν απλήν επίδειξη δυνάμεως». Και κατέληξε: «Δεν υπάρχει πρόβλημα. Κύριοι, πάτε για ύπνο»!!!
Οι συνέπειες της τουρκικής εισβολής γνωστές. Ο αιφνιδιασμός ήταν πλήρης. Ο ενθουσιασμός των επιστρατευμένων δε μπορεί να κρύψει την ανοργανωσιά, την έλλειψη σχεδίων και οπλισμού, ενώ πληθώρα μονάδων είτε έλλειπαν από τις θέσεις τους, είτε δε μπορούσαν να συμμαζευτούν έγκαιρα γιατί ήταν διασκορπισμένες προκειμένου να σταθεροποιήσουν το πραξικόπημα.
Πως αντέδρασε η Χούντα του Ιωαννίδη; «Από την Ελλάδα ουδέν. Καμιά είδηση, καμιά κίνηση». Το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων (ΑΕΔ), με επικεφαλή τον Στρατηγό Γρηγόριο Μπονάνο, ως τις 08.40 το πρωί της 20ης Ιουλίου, δεν έδινε έγκριση στο Γενικό Επιτελείο Εθνοφρουράς 9ΓΕΕΦ) για άρξη του πυρός και ανάσχεση της εισβολής! Στο πολεμικό συμβούλιο που πραγματοποιείται στις 07.00 της 21ης Ιουλίου, όταν διεξάγεται η τουρκική εισβολή, υπό την προεδρία του Φαίδωνα Γκιζίκη και με την συμμετοχή του «πρωθυπουργού» Αδαμάντιου Ανδρουτσόπουλου και του Ταξίαρχου Ιωαννίδη, παίρνουν μέρος επίσης Αρχηγός Στρατού Αντιστράτηγος Γαλατσάνος, ο Αρχηγός Ναυτικού Αντιναύαρχος Πέτρος Αραπάκης και ο Αρχηγός Αεροπορίας Παπανικολάου. Διατάσσεται η περίφημη επιστράτευση, χαρακτηριστικό δείγμα της κατάρρευσης της Χούντας, αλλά και του Αξιόμαχου αυτής της κάστας των ακροδεξιών αξιωματικών. Ο ελληνικός στόλος μένει ανενεργός, τα σύγχρονα για την εποχή γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη FANTOM της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας μένουν καθηλωμένα στο έδαφος, οι Καταδρομείς από την Κρήτη οδηγούνται στη σφαγή από φίλια πυρά, ενώ η προσδοκία ανοίγματος δεύτερου μετώπου από την Ελλάδα στη Θράκη, διαψεύδεται. Ο πρωτομάστορας του εγκλήματος Ιωαννίδης, υποκριτικά σπάει ποτήρια οργισμένος με τους Αμερικανούς που τον πούλησαν. Βλέπεις, είναι απείρως ευκολότερο πράγμα να τσακίζεις αγωνιστές με τους βασανιστές της ΕΣΑ και άλλο να στέκεις αντιμέτωπος με τις δραματικές συνέπειες των πράξεων σου. Ας μην μιλήσουμε για την ηττοπάθεια και το φόβο των Αρχηγών των Ενόπλων Δυνάμεων, που ξαφνικά άρχισαν να αναζητούν τους αστούς πολιτικούς για να μεταβιβάσουν την ευθύνη της διαχείρισης της πολεμικής κρίσης. Την οποία παρέδωσαν στις 22 Ιουλίου! Είναι χαρακτηριστικό ότι οι τέσσερις Αρχηγοί των όπλων παρέμειναν στις θέσεις τους και επί κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας και χειρίστηκαν εγκληματικά και την αντιμετώπιση του Αττίλα ΙΙ, υποβάλλοντας Μνημόνια στον πρωθυπουργό Κ.Καραμανλή καλώντας τον να μην αντιδράσει στρατιωτικά στην ολοκλήρωση του εγκλήματος κατά του Κυπριακού λαού.
Όμως παρ’ όλα αυτά η 31Η ΜΚ θα εκτελέσει ένα άγριο έγκλημα πολέμου. Είναι η λεγόμενη μάχη του Κοτζάκαγια, όπου οι συλληφθέντες Τουρκοκύπριοι και Τούρκοι στρατιώτες θα δολοφονηθούν και τα πτώματα τους θα παγιδευτούν με χειροβομβίδες ώστε να προκληθούν ακόμη περισσότερα θύματα μεταξύ των συναδέλφων τους που θα έβρισκαν τα πτώματα και θα επιχειρούσαν να τα περιποιηθούν!!!
Σοκάρει το μίσος και η απανθρωπιά του Ε.Σταμάτη, 33 ολόκληρα χρόνια μετά την σφαγή στο ύψωμα Κοτζάκαγια. Μην βιαστείτε να πείτε «έλα μωρέ, πολεμούσαν, τι ήθελες να έκαναν;» γιατί το ακόλουθο απόσπασμα αποδεικνύει και την ακροδεξιά αντίληψη του συγγραφέα, αλλά και τις συνέπειες των κτηνωδών πράξεων των Καταδρομέων:
«Οι Τούρκοι, είναι βέβαιον, ότι θα θυμούνται για πολύ το ζεμάτισμα στο Κοτζάκαγια και τους νυχτομάχους της 31ης ΜΚ. Αυτό φάνηκε κατά τις αμέσως επόμενες μέρες. Σκυλιασμένοι και λυσσασμένοι από το χαλασμό που έπαθαν, όταν έπιαναν αιχμάλωτο με στολή παραλλαγής, έστω και κυνηγό, ξεθύμαιναν την οργή τους πάνω του και τον σκότωναν επί τόπου, γιατί νόμιζαν ότι ήταν καταδρομέας. Επίσης, ήμασταν πάντοτε στόχος προτεραιότητας της τουρκικής αεροπορίας και της τουρκικής προπαγάνδας».
Το Μίσος φέρνει Μίσος, το Αίμα φέρνει Αίμα. Κυρίως Αθώων!!!
Σε αυτές τις εγκληματικές πράξεις οδήγησε ο επεκτατισμός της Ελλάδας-Τουρκίας, καμουφλαρισμένες πίσω από ιδεολογήματα «περί εθνικών δικαίων του Ελληνισμού και του Τουρκισμού». Πραξικοπήματα, εισβολές, αντεκδικήσεις και Εγκλήματα Πολέμου από τη μια μεριά, Αγνοούμενοι, βιασμένες υπάρξεις και πρόσφυγες από την άλλη. Είναι τα θύματα της πολιτικής απόφασης για Διχοτόμηση-Κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας που επεξεργάστηκαν ΗΠΑ-Βρετανία-Μητέρες Πατρίδες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι φανατικοί ακροδεξιοί και επαναφέρεται τα τελευταία χρόνια με τις διάφορες εκδοχές του Σχεδίου Ανάν.
Αμετανόητοι Χουντικοί, Επενίτες, Χρυσαυγίτες, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη και του Πλεύρη, φανατικοί ορθόδοξοι χριστιανοί ιεράρχες αποτελούν την μια πλευρά του σιχαμερού νομίσματος που στην άλλη του έχει το βαθύ τουρκικό κράτος των στρατηγών και της ΜΙΤ, τους Γκρίζους Λύκους, τον Ντενκτάς και τους φονταμενταλιστές μουσουλμάνους.
Ο Ιωαννίδης και οι χουντικοί στρατηγοί έκαναν ότι δε μπόρεσε ο Κ.Καραμανλής και ο Γ.Παπανδρέου. Τώρα θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία, να εντάξουν το σιχαμερό τους ρεπερτόριο μίσους εναντίον του εργατικού κινήματος, της νεολαίας, των μεταναστών και της αριστεράς στον ολοκληρωτισμό της εποχής μας, αναλαμβάνοντας ρόλο πολιορκητικού κριού στην νέα αφαίμαξη εργατικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, απαιτώντας θρασύδειλα, από την ασφάλεια των πολιτικών τους γραφείων, την εκδήλωση της ελληνικής αποφασιστικότητας μέσω της κατάρριψης κάποιου τουρκικού πολεμικού αεροσκάφους..
Το όψιμο ενδιαφέρον τους για τους «Αγνοούμενους και τα Εγκλήματα της άλλης πλευράς» αποτελεί το φερετζέ για την καλλιέργεια και τη διάδοση κλίματος εθνικισμού, ρατσισμού και πολεμοκαπηλείας, ώστε η ανάδειξη της ανάγκης «εθνικής ενότητας» να αποπροσανατολίσει από τα πραγματικά προβλήματα και να υποτάξει τους εργαζόμενους στις νέες προσδοκίες αφαίμαξης δικαιωμάτων τους που απαιτεί η κερδοφορία των εργοδοτών, με αφορμή και αιτία την καπιταλιστική κρίση. Αποκρύπτοντας ταυτόχρονα τις βαθύτερες αιτίες του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού, αφιερώνοντας στους εργαζόμενους και ανέργους το ρόλο του Αναλώσιμου, που είτε ως έφεδρος, είτε ως Μισθοφόρος Στρατιώτης θα στηθεί στην Πρώτη Γραμμή της υπεράσπισης των κερδών των Ελλήνων τραπεζιτών, εφοπλιστών και βιομήχανων.
Αντί επιλόγου, επιλέγουμε να αναφερθούμε σε ένα άλλο «αγαπημένο» θέμα του πολιτικού και στρατιωτικού κατεστημένου, αυτό «της Τιμής και του Ηρωισμού του Έλληνα Αξιωματικού». Στις μέρες της Ανακωχής μετά τον Αττίλα Ι υπήρξε η ανάγκη αναπλήρωσης των απωλειών των Ελλαδιτών αξιωματικών. «Το κακό ήταν ότι ενώ προηγουμένως υπήρχε συνωστισμός για την εξασφάλιση τοποθετήσεως στην Κύπρο και ενώ είχαν εκδοθεί οι διαταγές μεταθέσεων του έτους 1974, κάποιοι κιοτήδες, επικαλούμενοι λόγους ανωτέρας βίας και μετερχόμενοι επιλήψιμες μεθοδεύσεις, πετύχαιναν ακύρωση της μετάθεσης τους. Έτσι στη θέση των «προβληματικών», παρουσιάστηκαν στην Κύπρο άλλοι αξιωματικοί, είτε βιαίως προσαχθέντες, είτε εθελοντές μεταξύ των οποίων και ο υποδιοικητής της Μοίρας. Δυστυχώς, σε κάποιες περιπτώσεις έτσι γίνεται. Στην προοπτική των οικονομικών απολαβών και των δημοσίων σχέσεων, παρατηρείται μεγάλη προθυμία, λεονταρισμοί, ψευδοπατριωτισμοί και συνωστισμός. Στην προοπτική του κινδύνου, περισσεύουν η επαίσχυντη δειλία, τα δήθεν έκτακτα ανυπέρβλητα προσωπικά προβλήματα, και οι εξευτελιστικές αιτιάσεις». «Άμα βλέπει η σκύλα το λαγό, πολεμάει να κατουρήσει».
Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερα. Δειλοί αστοί πολιτικοί, που εξαγόρασαν την στρατιωτική θητεία των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και στρατιωτικοί απαιτούν την αποστολή στρατιωτών στην ΕΛΔΥΚ, επιχειρώντας την καταπάτηση του δικαιώματος να αρνηθούν να υπηρετήσουν εκτός ελληνικής επικράτειας, επικαλούμενοι λόγους εθνικού συμφέροντος και την ανάγκη υπεράσπισης των συμφερόντων του ελληνισμού, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες τσάτσοι της ΟΝΝΕΔ και της νεολαίας ΠΑΣΟΚ στοιβάζονται στα γραφεία του Πενταγώνου.
Τέλος, υπάρχουν δύο στιγμιότυπα που αποδεικνύουν ποιος ήταν ο πραγματικός ρόλος του Ελληνικού στρατού στην Κύπρο. Τις μέρες της εκεχειρίας μετά τον Αττίλα ΙΙ, ο Ε.Σταμάτης βρίσκει την ευκαιρία να παντρευτεί. Τότε διαπιστώνει ότι τα εμφύλια πάθη έχουν αναζωπυρωθεί, οι πληγές του πραξικοπήματος δεν έχουν κλείσει, αντίθετα έχουν πολλαπλασιαστεί, εξαιτίας της τουρκικής εισβολής που εκμεταλλεύτηκε το πραξικόπημα. Για αυτό το λόγο, ο «τουρκοφάγος» Ελλαδίτης αξιωματικός υποχρεούται να συνοδεύεται από ένοπλη φρουρά που τον προστατεύει από ενδεχόμενη επίθεση όσων έχουν ανοικτούς λογαριασμούς μαζί του από τις μέρες του Μαύρου Ιουλίου του 1974.
Όμως, ως εχθρούς υπολογίζουν τους Κύπριους και τα ελληνικά στρατεύματα στη Μεγαλόνησο. «Την 3η Σεπτεμβρίου, ειδοποιηθήκαμε ότι επιτέλους θα μας αντικαταστήσουν και θα αποσυρθούμε στα μετόπισθεν για ανάπαυση και αναδιοργάνωση στην τοποθεσία μονάδες πεζικού. Πλέον για τους άνδρες της 31ης ΜΚ αποστολή τους ήταν η αναδιοργάνωση, η εκπαίδευση, η ανάπαυση και ως συνήθως η εφεδρεία του ΓΕΕΦ. Ήταν η πρώτη φορά, μετά από 54 μέρες, κατά την οποίαν η Μοίρα ήταν μακριά από τον εχθρό εν όψει». Δηλαδή εχθρός ήταν και ο τουρκικός στρατός εισβολής (20-7-1974), αλλά και οι πιστές στην επίσημη κυβέρνηση Μακάριου στρατιωτικές, αστυνομικές δυνάμεις, οι οπαδοί του Μακαρίου, του ΑΚΕΛ κλπ.
Συμπέρασμα: «Ο ελληνικός στρατός υπεραμύνεται της Κύπρου, αλλά εχθρεύεται τον Κυπριακό λαό».
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: ΟΙ ΑΤΙΜΟΙ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΕΣ ΑΠΟΣΤΡΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΘΜΟ ΕΠΙ ΤΙΜΗ!
Η αστική Ελλάδα τιμά τα άξια τέκνα της. Οι τέσσερις Άτιμοι Χουντικοί Αρχηγοί των όπλων (Μπονάνος, Αραπάκης, Παπανικολάου, Γαλατσάνος) πρωταγωνιστές της Χούντας του 1973 και παρασκηνιακοί καθοδηγητές του Πραξικοπήματος στην Κύπρο το 1974, αποστρατεύτηκαν λίγες μέρες μετά την ολοκλήρωση του Αττίλα ΙΙ, ΜΕ ΒΑΘΜΟ ΕΠΙ ΤΙΜΗ, απολαμβάνοντας την σύνταξη και όλα τα προνόμια.
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932 955437
Diktiospartakos.blogspot.com
http://vathikokkino.com/2012/07/%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%80%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%83-%CF%87%CE%BF%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B9-%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF/
banca κι αυτό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήόποιος ξαναπεί παπαριά θα υποχρεώνεται να διαβάζει όλα τα άρθρα του Παπαφλέσσα!!!!