Ο πλανήτης του επιχειρηματία

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν ο πλανήτης του επιχειρηματία. Ο άνθρωπος αυτός ήταν τόσο απασχολημένος που ούτε καν σήκωσε το κεφάλι του όταν έφτασε ο μικρός πρίγκιπας.

«Καλημέρα» του είπε. «Το τσιγάρο σας έσβησε».

«Τρία και δύο πέντε. Εφτά και πέντε δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε κι εφτά είκοσι δύο. Είκοσι δύο κι έξι είκοσι οχτώ. Δεν έχω καιρό να το ξανανάψω. Είκοσι έξι και πέντε τριάντα ένα. Ουφ! Μας κάνουν λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα».

«Πεντακόσια εκατομμύρια τι;»
«Ε, ακόμα εδώ είσαι; Πεντακόσια εκατομμύρια… δεν ξέρω πια… Έχω τόσο πολλή δουλειά! Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, δε χασομεράω με σαχλαμάρες! Δύο και πέντε εφτά…»
«Πεντακόσια ένα εκατομμύρια τι;» ξαναρώτησε ο μικρός πρίγκιπας που έτσι και ροφούσε κάτι δεν εννοούσε να το βάλει κάτω.

Ο επιχειρηματίας σήκωσε το κεφάλι.
«Στα πενήντα τέσσερα χρόνια που ζω σ’ αυτό τον πλανήτη, μονάχα τρεις φορές με έχουν ενοχλήσει. Η
πρώτη ήταν πριν από είκοσι δυο χρόνια, όταν έπεσε ένα σκαθάρι, ένας Θεός ξέρει από πού. Έκανε τόσο φοβερό θόρυβο, που έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Η δεύτερη φορά ήταν πριν έντεκα
χρόνια, που μ’ έπιασαν ρευματισμοί. Είναι που δεν κινούμαι καθόλου. Δεν έχω καιρό για χάσιμο. Είμαι σοβαρός άνθρωπος εγώ. Η τρίτη φορά… είναι τώρα! Λέγαμε λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια…»

«Εκατομμύρια τι;»
Ο επιχειρηματίας κατάλαβε ότι δεν είχε καμιά ελπίδα να ησυχάσει.

«Εκατομμύρια πραματάκια απ’ αυτά που βλέπουμε πότε πότε στον ουρανό».
«Μύγες;»
«Όχι βέβαια. Κάτι πραματάκια που λάμπουν».
«Μέλισσες;»
«Όχι βέβαια. Κάτι χρυσαφιά πραματάκια που κάνουν τους τεμπέληδες να ονειροπολούν. Εγώ είμαι όμως σοβαρός άνθρωπος! Δεν έχω καιρό για ονειροπολήσεις».
«Α! Αστέρια;»
«Ακριβώς. Αστέρια».
«Και τι τα κάνεις πεντακόσια εκατομμύρια αστέρια;»
«Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα. Είμαι σοβαρός εγώ, είμαι ακριβής».
«Και τι τα κάνεις όλα αυτά τα αστέρια;»
«Τι τα κάνω;»
«Ναι».
«Τίποτα. Τα έχω».
«Έχεις τα αστέρια;»
«Ναι».
«Ξέρω όμως ένα βασιλιά που…»
«Οι βασιλιάδες δεν έχουν τίποτα. Απλώς βασιλεύουν. Είναι τελείως άλλο πράγμα».
«Και σε τι χρησιμεύει να έχεις τα αστέρια;»
«Στο να είμαι πλούσιος».
«Και σε τι χρησιμεύει να είσαι πλούσιος;»
«Στο να αγοράζω άλλα αστέρια, αν ανακαλυφθούν καινούργια».
Τούτος εδώ, είπε με το νου του ο μικρός πρίγκιπας, έχει τα ίδια μυαλά μ’ εκείνον τον μπεκρή.
Ωστόσο έκανε ακόμα μερικές ερωτήσεις:
«Πώς γίνεται να έχει κάποιος τα αστέρια;»
«Γιατί, ποιανού είναι;» απάντησε νευριασμένος ο επιχειρηματίας.
«Δεν ξέρω. Κανενός».
«Άρα, είναι δικά μου. Εγώ το σκέφτηκα πρώτος».
«Φτάνει αυτό;»
«Και βέβαια. Όταν βρίσκεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Όταν βρίσκεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Όταν έχεις πρώτος μια ιδέα, την κατοχυρώνεις και είναι δική σου. Εγώ λοιπόν παίρνω τα αστέρια, αφού κανείς ποτέ πριν από μένα δε σκέφτηκε να τα αποκτήσει».
«Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο μικρός πρίγκιπας. «Και τι τα κάνεις;»
«Τα διαχειρίζομαι. Τα μετράω και τα ξαναμετράω» είπε ο επιχειρηματίας. «Δεν είναι εύκολο. Αλλά είμαι σοβαρός άνθρωπος».
Όμως ο μικρός πρίγκιπας δεν είχε ακόμα ικανοποιηθεί.
«Εγώ, αν έχω ένα μαντίλι, μπορώ να το τυλίξω στο λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να το κόψω και να το πάρω μαζί μου. Μπορείς να μαζέψεις τα αστέρια;»
«Όχι, μπορώ όμως να τα καταθέσω στην τράπεζα».
«Τι θα πει αυτό;»
«Θα πει πως γράφω σ’ ένα χαρτάκι τον αριθμό των άστρων μου, και ύστερα κλειδώνω το χαρτί αυτό σ’ ένα συρτάρι».
«Αυτό είναι όλο;»
«Αυτό φτάνει».
Γούστο έχει, σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. Είναι αρκετά λυρικός. Δεν είναι όμως και τόσο σοβαρός.
Ο μικρός πρίγκιπας είχε για τα σοβαρά πράγματα πολύ διαφορετική γνώμη απ’ τη γνώμη που είχαν οι μεγάλοι.
«Εγώ» είπε ακόμα, «έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω τακτικά. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω κάθε βδομάδα. Γιατί καθαρίζω και το σβησμένο. Δεν ξέρεις τι γίνεται καμιά φορά. Το ότι τα έχω όμως ωφελεί και τα ηφαίστεια μου και το λουλούδι μου. Εσύ δεν ωφελείς σε τίποτα τα αστέρια».
Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα του, δε βρήκε όμως τίποτα να απαντήσει και ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, οι μεγάλοι είναι τελείως αλλόκοτοι, έλεγε με το νου του απλά, συνεχίζοντας το ταξίδι του….

===================================================================================

Φυσικά είναι ο Μικρός Πρίγκιπας, που ο δημιουργός του Antoine de Saint-Exupery γεννήθηκε σαν σήμερα πριν απο 112 χρόνια…

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1410171