Ανακοίνωση της Συσπείρωσης Αναρχικών για τη 12η Φεβρουαρίου

Για μιαν ακόμη φορά το κοινοβούλιο αποτέλεσε ένα πολιορκημένο κάστρο από ένα πλήθος οργισμένων ανθρώπων. Αυτό το πλήθος, το οποίο όσο περνούσε η ώρα αυξανόταν, άρχισε να μοιάζει πολύ γρήγορα μ’ ένα ανθρώπινο τείχος για ώρες απροσπέλαστο ακόμα και για τους ίδιους τους διαδηλωτές που επιθυμούσαν να μετακινηθούν για να αντιμετωπίσουν τα δηλητηριώδη αέρια, που εξαπέλυαν σε απίστευτες ποσότητες οι κρατικοί ραβδούχοι για να τους διαλύσουν.
Η ευρύτερη περιοχή μετατρέπεται αστραπιαία σε πεδίο μάχης, ενώ οι μαύροι καπνοί από τις φωτιές και τα πυκνά σύννεφα από δακρυγόνα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Και όμως. Για ώρες κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να εγκαταλείψει τον χώρο, αλλά και όσους συγκρούονται μετατρέποντας την πλατεία Συντάγματος και τους γύρω δρόμους σε χώρους εξόρυξης μαρμάρων.
Είναι αλήθεια ότι αυτό το γεμάτο πείσμα πλήθος ανθρώπων περιφρόνησε συστηματικά και ξεκάθαρα το τελευταίο διάστημα κάθε κάλεσμα των συνδικάτων, συνεχίζοντας να απομακρύνεται με απόλυτα διακριτό τρόπο από κάθε είδους συνδικαλιστική λογική (συμπεριλαμβανομένης της ελευθεριακής). Αυτή ακριβώς η άρνηση –που συνοδεύει διαθέσεις της κοινωνίας απέναντι στην ευρύτερη πολιτική
 και τους πολιτικούς– αποδεσμεύει δυνατότητες, κάτι που καταγράφεται ολοένα και πιο έντονα.
Θα βρισκόταν βέβαια κάποιος παντελώς εκτός πραγματικότητας, ή απλά θα υποκρινόταν, αν ισχυριζόταν ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι ρέπουν προς την αναρχία ή την αντιεξουσία. Αλλά, όμως, δεν έχουν σχέση και με οποιαδήποτε παραδοσιακή κοινωνική ή συντεχνιακή ομάδα πίεσης ή διατήρησης των συμφερόντων της, γιατί κάτι τέτοιο έχει προ πολλού πάψει να διακυβεύεται.

Ποιος άλλωστε δεν έχει επίγνωση ότι οι εξουσιαστές στο μόνο που είναι συνεπείς αυτή την περίοδο είναι στην δηλωμένη πρόθεση τους να συνεχίσουν με κάθε τρόπο να αφαιρούν συστηματικά όσα έχουν παραχωρήσει, όσα θεωρούνταν μέχρι πρότινος ως κεκτημένα;
Σ’ αυτήν ακριβώς την βάση ένας ολόκληρος πληθυσμός καλείται να χωνέψει ότι έκανε λάθος, ότι «έφαγε» τα δανεικά μαζί με τους πολιτικούς, τους τραπεζίτες, τους χρηματιστές, τους επιχειρηματίες, ότι η υπερκατανάλωση τιμωρείται τώρα με μια πρωτόγνωρη φτώχεια τουλάχιστον για τις δύο τελευταίες γενιές, με μια άνευ προηγουμένου ανεργία, με δεκάδες χιλιάδες επαίτες και άστεγους να αποτυπώνουν ήδη με τον πιο έντονο τρόπο το ζοφερό μέλλον, που μοιάζει αναπόδραστο για ολοένα και περισσοτέρους ανθρώπους.
Την ίδια στιγμή που οι συγκρούσεις εξαπλώνονταν σ’ όλο το λεγόμενο ιστορικό κέντρο της Αθήνας μερίδα του πολιτικού προσωπικού των κυρίαρχων εξέφραζε εκ του ασφαλούς την αντίθεση της καταψηφίζοντας το νέο μνημόνιο. «Παλιοί» και «νέοι» αντιμνημονιακοί, αριστεροί, κομμουνιστές και εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος ξέρουν καλά ότι τα πολιτικά δεδομένα έχουν αλλάξει άρδην και προσδοκούν να πάρουν θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό, που ήδη διαμορφώνεται με την σύμπτυξη των ήδη υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών και την κατασκευή συμπληρωματικών σ’ αυτούς. Στην ίδια κατεύθυνση θα συντείνει και η επιλογή για επίσπευση ή καθυστέρηση της εκλογικής διαδικασίας, που πάντως για την ώρα φαντάζει γόρδιος δεσμός για τους εξουσιαστές.

Καλούμαστε, λοιπόν, με υπομονή και καρτερικότητα να δεχθούμε το πέρασμα από το πρότυπο μιας δανεικής ζωής σε εκείνο μιας ζωής με δόσεις. Ειδ’ άλλως μας απειλούν με την άβυσσο. Μας καλούν να επιδείξουμε ψυχραιμία και σύνεση, να αποστασιοποιηθούμε από το κοινωνικό ρεμπελιό που αναστατώνει κάθε τρεις και λίγο την ησυχία των «σωτήρων» που ακόμα διαφεντεύουν, που τάχα προσπαθούν νύχτα και μέρα για το καλό μας. Κατανοούν, λένε, και συμμερίζονται την δίκαιη οργή μας, αλλά απαιτούν από εμάς να δείξουμε ψυχραιμία και σύνεση. Μ’ αυτό ακριβώς κάνουμε εξεγειρόμενοι ενάντια στους πραγματικούς καταστροφείς ανθρώπων και περιβάλλοντος. Επειδή η αλήθεια παραμένει καθαρή σαν το κρύσταλλο.

Σφυγμός της ανθρωπινότητας παραμένει η εξέγερση, και η αναπνοή της θα παραμένει σταθερή όσο το πνεύμα της ανυποταξίας θα αποδεσμεύει κάθε ζωτική μας ενέργεια. Φθάνει να μην κοιτάξουμε το τώρα και σκύψουμε το κεφάλι, αλλά να αγναντέψουμε μακρύτερα για το αύριο. Και αν οι καρποί του είναι ακόμα πικροί, αν οι σπόροι αναζητούν ακόμα το εύφορο έδαφος για να βλαστήσουν, ας μην επιτρέψουμε μέχρι τότε να σκορπίσουν τον φόβο στις καρδιές μας, να μην σκοτεινιάσει το βλέμμα μας, να μείνει δέσμιο το πνεύμα μας.
Εν κατακλείδι η 12^η Φλεβάρη 2012, καταγράφηκε όχι σαν μια σελίδα ταπείνωσης και συμβιβασμού, αλλά σαν ένα ακόμα αγκάθι που καρφώθηκε με δύναμη στα πλευρά των δυναστών μας.
Ως αναρχικοί βρεθήκαμε στο πλευρό των υπερήφανων και δώσαμε μιαν ακόμα μάχη μ’ όλους εκείνους που δηλώνουν πολέμιοι όχι μόνο της εξουσίας που φεύγει, αλλά και εκείνης που έρχεται να την αντικαταστήσει.
Ο αγώνας μας, λοιπόν, δεν μπορεί να αφορά εκείνα που «χάσαμε». Η νοσταλγία μας δεν μπορεί να αγκαλιάζει τα περασμένα καταναλωτικά μεγαλεία, τα συμφέροντα που χάθηκαν, την απληστία που δεν μπορεί πλέον να ικανοποιηθεί. Αυτοί που εξουσιάζουν τις τύχες τόσων και τόσων ανθρώπων δεν συγκρότησαν την εξουσία τους μόλις χθες, δεν αγνοούν το παρελθόν τους, δεν αμφιταλαντεύονται όσον αφορά τις προθέσεις τους για το μέλλον.
Δεν θέλουμε να αναμασήσουμε ή να παραλλάξουμε καμία εξουσιαστική συνταγή, δεν συντασσόμαστε με καμία πολιτική ή συνδικαλισμό, αλλά κόβουμε οριστικά τις γέφυρες μαζί τους.
Οι φωτιές στις καμένες τράπεζες και στα περιβόητα ιστορικά κτίρια του κέντρου της Αθήνας για τα οποία χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και οι τελευταίες θεραπαινίδες της εξουσίας μπορεί να έσβησαν. Οι μαύροι καπνοί από τις φωτιές των οδοφραγμάτων και τα πυκνά σύννεφα από τα δακρυγόνα που σημάδεψαν για μιαν ακόμη φορά τον αττικό ουρανό στις 12 Φλεβάρη μπορεί να διαλύθηκαν. Οι εφιάλτες τους όμως για όσα έρχονται πυκνώνουν. Και είθε οι πέτρες να γίνουν βράχια και η φωτιά που κατακαίει τις πόλεις τους άσβεστη πυρκαγιά… Το μέλλον είναι ήδη παρόν και το παρελθόν έχει γίνει ήδη μέλλον….

13 Φεβρουαρίου 2012

Συσπείρωση Αναρχικών

anarchy.gr