http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1347879
Γιατί χάρηκα που τις έφαγε το ΠΑΜΕ...
Γιατί χάρηκα που τις έφαγε το ΠΑΜΕ...από Ειρηνικός Διαδηλωτής 0:39, Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011
(Τροποποιήθηκε 16:09, Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011)
Τις πρώτες στιγμές είχα οργιστεί.
Λέω από την αρχή ότι είμαι μέλος του ΠΑΜΕ και ψηφοφόρος του ΚΚΕ. Αν έχετε πρόβλημα με αυτό να μην το δημοσιεύσετε.
Είμαι εργάτης υφάσματος και στη δουλειά μου υπάρχει μόνο το αφεντικό και το ΠΑΜΕ. Κατεβαίνω σ'όλες τις απεργίες με το ΠΑΜΕ παρά τις απειλές του αφεντικού κι έχω απολυθεί 2 φορές για απεργίες. Μέχρι τώρα αυτό έμοιαζε αρκετό. Δε θέλω να γίνω επαναστάτης, την οικογένειά μου θέλω να θρέψω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου αξιοπρεπώς. Το ΠΑΜΕ είναι κοντά μας στη δουλειά μου, οταν απολυθείς κάνει κινητοποιήσεις και νοιώθεις πως έχεις κάποιους συναδελφους μαζί σου. δεν είσαι μόνος απέναντι στο αφεντικό.
Ετσι ένοιωθα κι εγώ την υποχρέωση να προσφέρω στο ΠΑΜΕ, να δείχνω αλληλεγγύη στους συναδέλφους μου και να κοντράρω τα αφεντικά. Κατεβαίνω στις πορείες του ΠΑΜΕ, είμαστε πολλοί, πίνουμε καφέ, φωνάζουμε συνθήματα, τρώμε κουλούρια και γυρνάμε σπίτια μας με ασφάλεια.
Τον τελευταίο καιρό με την κρίση έχω καταστραφεί οικονομικά, η γυναίκα μου έχει μείωση μισθού, εγώ έχω να πληρωθώ 4 μήνες και οι λογαριασμοί τρέχουν. Χαράτσια και εφορία με έχουν φτάσει σε σημείο να δανείζομαι από τη μάνα μου που είναι συνταξιούχος για να φάνε τα παιδιά. Οπως πάει η δουλειά μου θα κλείσει και θα βρεθώ στο δρόμο.
Δεν είναι ζήτημα ενός αφεντικού ή μιας εταιρίας για να παλέψουμε να αλλάξει. Εδώ χρειάζεται να πέσει η εξουσία, να κάνουμε κάτι να αλλάξουν όλα από τη ρίζα. Το ΠΑΜΕ κάνει αυτό που έκανε πάντα αλλά δεν αρκεί. Ούτε η ψήφος στο ΚΚΕ αρκεί ακόμα κι αν το βγάλει κυβέρνηση. Εδώ χρειάζεται να χυθεί αίμα για να μη διανοηθεί ξανά άνθρωπος να το κάνει αυτό στον άλλο άνθρωπο.
Ως τώρα κατέβαινα στις πορείες και ήθελα να γίνουν όλα ειρηνικά να τελειώνουμε να πάω σπίτι μου. Τώρα γυρίζω στο σπίτι, βλέπω τα παιδιά μου και ξέρω ότι δεν έχω κάνει τίποτα γι αυτά. Γυρίζω σπίτι και θέλω να ξαναβγώ, να πάω να τους πιάσω από το λαιμό και να τους πω "γιατί μας το κάνετε αυτό ρε αλήτες;".
Κατέβηκα στην απεργία την Τετάρτη, είχαμε πει πως θα μείνουμε στο σύνταγμα. Μετά από λίγο φύγαμε άρον-άρον. Γιατί; Για να μη συναντήσουμε τους συναδέλφους μας; Το είπα στα παιδιά του ΠΑΜΕ, όλοι συμφωνούσαν αλλά τελικά φύγαμε με ένα κενό μέσα μας.
Αυτο το κενό ήρθε να συμπληρωθεί την Πέμπτη. Κάθησα κι εγώ στην περιφρούρηση, όχι με τα ξύλα, στην πιό λάιτ εκδοχή. Ηρθε ο κόσμος, μας είδε, τον είδαμε, δεν είχε κέρατα στο κεφάλι ούτε μεγάλα δόντια, σαν εμάς ήταν. Είμασταν πολλοί και πολύ τσαντσμένοι για να πιούμε καφέδες και να φάμε κουλούρια για άλλη μια φορά. Και περιμέναμε....
Περιμέναμε τι; "Αν ξεσηκωθεί ο κόσμος είμαστε μαζί του" έλεγε το ΠΑΜΕ. Ποιός να ξεσηκωθεί ρε παιδιά αφού έχουμε κλείσει τη βουλή λες κι είμαστε τσολιάδες; Βλέμματα περιφρόνησης από τους "απέξω" απέραντη θλίψη στους "μέσα". Ενοιωσα εντελώς μαλάκας εκείνη τη στιγμή. Καλύτερα να είχα πάει για ψάρεμα, θα είχα μια πιθανότητα να προσφέρω στα παιδιά μου καμιά σούπα. Εδώ που είμαι δεν κάνω τίποτα κι εμποδίζω όσους θέλουν να κάνουν.
Μαζεύτηκαν οι δικοί μας κορδόνι με τα στυλιάρια κι είδα τους καπνούς. Αμέσως με έπιασε ο φόβος. Κι αν πάθω τίποτα; Κι αν με συλλάβουν; Κι αν με χτυπήσουν; Εφυγα στα μουλωχτά εκμεταλευόμενος το σπάσιμο των αλυσίδων και πήγα σπίτι μου εξοργισμένος με τους ανεγκέφαλους που τάβαλαν με ανθρώπους σαν εμένα που δεν τους έχουν κάνει τίποτα.
Τις πρώτες στιγμές ήμουν τρομερά θυμωμένος. Οσο περνάει ο χρόνος και το σκέφτομαι, βρίσκω ιδιαίτερα χαρμόσυνο το μήνυμα που πήρα. Για άλλους λόγους ίσως ή ακόμα και χωρίς λόγο κάποιοι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνω εγώ. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι ήρθαν κι άνοιξαν την πόρτα ενός κλουβιού μέσα στο οποίο είμαι φυλακισμένος. Οχι ότι με υποχρεώνει κανείς. Δική μου επιλογή είναι και δε μετανοιώνω που ήμουν ως τώρα στο ΠΑΜΕ. Ούτε κατηγορώ το ΠΑΜΕ, όπως είπα πάντα έτσι ήταν κι αυτό μέχρι τώρα με ικανοποιούσε. Χάρηκα που έσπασε η αλυσίδα της θλίψης, το κέλυφος του ειρηνικού διαδηλωτή του ΠΑΜΕ.
Δε θέλω να στεναχωρήσω κανέναν χτυπημένο κι από τις δυό πλευρές, εύχομαι καλή ανάρρωση. Αλλά μερικές φορές ακόμα και το ξύλο ξεπαγώνει κάποια αίματα που θάπρεπε να βράζουν. Να με συγχωρέσουν τα παιδιά μου που δε στάθηκα ως τώρα αρκετά στο ύψος μου. Που ήμουν ένας ειρηνικός διαδηλωτής τη στιγμή που κάποιοι έκαιγαν το μέλλον τους.
Οι ειρηνικές διαδηλώσεις και η νόμιμη διαμαρτυρία έχει μείνει πίσω μας. Τώρα χρειάζεται φωτιά και σίδερο, πριν η κρίση εξαθλιώσει εντελώς τον κόσμο και γίνουμε πολτός.
Πολύς κόσμος του ΠΑΜΕ αυτό θέλει να κάνει. Δεν ξέρω αν έφτασαν στο σημείο να χαίρονται το ξύλο όπως εγώ, μακάρι να καταλάβουν ότι δεν είναι από εμπάθεια στο ΠΑΜΕ αλλά από ανάγκη.
(Τροποποιήθηκε 16:09, Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011)
Τις πρώτες στιγμές είχα οργιστεί.
Λέω από την αρχή ότι είμαι μέλος του ΠΑΜΕ και ψηφοφόρος του ΚΚΕ. Αν έχετε πρόβλημα με αυτό να μην το δημοσιεύσετε.
Είμαι εργάτης υφάσματος και στη δουλειά μου υπάρχει μόνο το αφεντικό και το ΠΑΜΕ. Κατεβαίνω σ'όλες τις απεργίες με το ΠΑΜΕ παρά τις απειλές του αφεντικού κι έχω απολυθεί 2 φορές για απεργίες. Μέχρι τώρα αυτό έμοιαζε αρκετό. Δε θέλω να γίνω επαναστάτης, την οικογένειά μου θέλω να θρέψω και να μεγαλώσω τα παιδιά μου αξιοπρεπώς. Το ΠΑΜΕ είναι κοντά μας στη δουλειά μου, οταν απολυθείς κάνει κινητοποιήσεις και νοιώθεις πως έχεις κάποιους συναδελφους μαζί σου. δεν είσαι μόνος απέναντι στο αφεντικό.
Ετσι ένοιωθα κι εγώ την υποχρέωση να προσφέρω στο ΠΑΜΕ, να δείχνω αλληλεγγύη στους συναδέλφους μου και να κοντράρω τα αφεντικά. Κατεβαίνω στις πορείες του ΠΑΜΕ, είμαστε πολλοί, πίνουμε καφέ, φωνάζουμε συνθήματα, τρώμε κουλούρια και γυρνάμε σπίτια μας με ασφάλεια.
Τον τελευταίο καιρό με την κρίση έχω καταστραφεί οικονομικά, η γυναίκα μου έχει μείωση μισθού, εγώ έχω να πληρωθώ 4 μήνες και οι λογαριασμοί τρέχουν. Χαράτσια και εφορία με έχουν φτάσει σε σημείο να δανείζομαι από τη μάνα μου που είναι συνταξιούχος για να φάνε τα παιδιά. Οπως πάει η δουλειά μου θα κλείσει και θα βρεθώ στο δρόμο.
Δεν είναι ζήτημα ενός αφεντικού ή μιας εταιρίας για να παλέψουμε να αλλάξει. Εδώ χρειάζεται να πέσει η εξουσία, να κάνουμε κάτι να αλλάξουν όλα από τη ρίζα. Το ΠΑΜΕ κάνει αυτό που έκανε πάντα αλλά δεν αρκεί. Ούτε η ψήφος στο ΚΚΕ αρκεί ακόμα κι αν το βγάλει κυβέρνηση. Εδώ χρειάζεται να χυθεί αίμα για να μη διανοηθεί ξανά άνθρωπος να το κάνει αυτό στον άλλο άνθρωπο.
Ως τώρα κατέβαινα στις πορείες και ήθελα να γίνουν όλα ειρηνικά να τελειώνουμε να πάω σπίτι μου. Τώρα γυρίζω στο σπίτι, βλέπω τα παιδιά μου και ξέρω ότι δεν έχω κάνει τίποτα γι αυτά. Γυρίζω σπίτι και θέλω να ξαναβγώ, να πάω να τους πιάσω από το λαιμό και να τους πω "γιατί μας το κάνετε αυτό ρε αλήτες;".
Κατέβηκα στην απεργία την Τετάρτη, είχαμε πει πως θα μείνουμε στο σύνταγμα. Μετά από λίγο φύγαμε άρον-άρον. Γιατί; Για να μη συναντήσουμε τους συναδέλφους μας; Το είπα στα παιδιά του ΠΑΜΕ, όλοι συμφωνούσαν αλλά τελικά φύγαμε με ένα κενό μέσα μας.
Αυτο το κενό ήρθε να συμπληρωθεί την Πέμπτη. Κάθησα κι εγώ στην περιφρούρηση, όχι με τα ξύλα, στην πιό λάιτ εκδοχή. Ηρθε ο κόσμος, μας είδε, τον είδαμε, δεν είχε κέρατα στο κεφάλι ούτε μεγάλα δόντια, σαν εμάς ήταν. Είμασταν πολλοί και πολύ τσαντσμένοι για να πιούμε καφέδες και να φάμε κουλούρια για άλλη μια φορά. Και περιμέναμε....
Περιμέναμε τι; "Αν ξεσηκωθεί ο κόσμος είμαστε μαζί του" έλεγε το ΠΑΜΕ. Ποιός να ξεσηκωθεί ρε παιδιά αφού έχουμε κλείσει τη βουλή λες κι είμαστε τσολιάδες; Βλέμματα περιφρόνησης από τους "απέξω" απέραντη θλίψη στους "μέσα". Ενοιωσα εντελώς μαλάκας εκείνη τη στιγμή. Καλύτερα να είχα πάει για ψάρεμα, θα είχα μια πιθανότητα να προσφέρω στα παιδιά μου καμιά σούπα. Εδώ που είμαι δεν κάνω τίποτα κι εμποδίζω όσους θέλουν να κάνουν.
Μαζεύτηκαν οι δικοί μας κορδόνι με τα στυλιάρια κι είδα τους καπνούς. Αμέσως με έπιασε ο φόβος. Κι αν πάθω τίποτα; Κι αν με συλλάβουν; Κι αν με χτυπήσουν; Εφυγα στα μουλωχτά εκμεταλευόμενος το σπάσιμο των αλυσίδων και πήγα σπίτι μου εξοργισμένος με τους ανεγκέφαλους που τάβαλαν με ανθρώπους σαν εμένα που δεν τους έχουν κάνει τίποτα.
Τις πρώτες στιγμές ήμουν τρομερά θυμωμένος. Οσο περνάει ο χρόνος και το σκέφτομαι, βρίσκω ιδιαίτερα χαρμόσυνο το μήνυμα που πήρα. Για άλλους λόγους ίσως ή ακόμα και χωρίς λόγο κάποιοι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνω εγώ. Κάποιοι εντελώς άγνωστοι ήρθαν κι άνοιξαν την πόρτα ενός κλουβιού μέσα στο οποίο είμαι φυλακισμένος. Οχι ότι με υποχρεώνει κανείς. Δική μου επιλογή είναι και δε μετανοιώνω που ήμουν ως τώρα στο ΠΑΜΕ. Ούτε κατηγορώ το ΠΑΜΕ, όπως είπα πάντα έτσι ήταν κι αυτό μέχρι τώρα με ικανοποιούσε. Χάρηκα που έσπασε η αλυσίδα της θλίψης, το κέλυφος του ειρηνικού διαδηλωτή του ΠΑΜΕ.
Δε θέλω να στεναχωρήσω κανέναν χτυπημένο κι από τις δυό πλευρές, εύχομαι καλή ανάρρωση. Αλλά μερικές φορές ακόμα και το ξύλο ξεπαγώνει κάποια αίματα που θάπρεπε να βράζουν. Να με συγχωρέσουν τα παιδιά μου που δε στάθηκα ως τώρα αρκετά στο ύψος μου. Που ήμουν ένας ειρηνικός διαδηλωτής τη στιγμή που κάποιοι έκαιγαν το μέλλον τους.
Οι ειρηνικές διαδηλώσεις και η νόμιμη διαμαρτυρία έχει μείνει πίσω μας. Τώρα χρειάζεται φωτιά και σίδερο, πριν η κρίση εξαθλιώσει εντελώς τον κόσμο και γίνουμε πολτός.
Πολύς κόσμος του ΠΑΜΕ αυτό θέλει να κάνει. Δεν ξέρω αν έφτασαν στο σημείο να χαίρονται το ξύλο όπως εγώ, μακάρι να καταλάβουν ότι δεν είναι από εμπάθεια στο ΠΑΜΕ αλλά από ανάγκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου